Ας προσευχηθούμε

Απόλλωνα Θεέ του ήλιου και της Ιδέας του Φωτός, έστειλες τις ακτίνες σου και άναψες την ιερή δάδα για την φιλόξενη πόλη του Πεκίνου. Μια παράκληση ακόμα Απόλλωνα Θεέ του ήλιου και της ιδέας του Φωτός, μη στέλνεις άλλο τόσο δυνατές τις ακτίνες σου και μας καιν. Ξέρω Απόλλωνα φερθήκαμε απερίσκεπτα, καταστρέψαμε την άμυνα της γης μας και ότι ήταν στο χέρι μας να αποφύγουμε τα χειρότερα και δε το κάναμε αλλά σε σένα ξανά απευθύνομαι Απόλλωνα Θεέ του ήλιου και της Ιδέας του Φωτός. Είσαι η μόνη μας ελπίδα αφού κανείς πια δεν ενδιαφέρεται. Αν δεν ακούσεις αυτή μου την παράκληση η γλυκιά μου πατρίδα αλλά και ολόκληρη η γη κινδυνεύει. Φωτιές μεγάλες θα κατακάψουν αυτή τη γη, νερό δε θα έχουμε να πιούμε, ηλεκτρικό θα κόβεται συνεχώς, θάνατος θα βρει τους πιο αδυνάτους, ζώα θα εξαφανιστούν, θα ανέβει η στάθμη της θάλασσας βυθίζοντας περιοχές ολόκληρες, θα κρυβόμαστε τις πιο πολλές ώρες της ημέρας για να μην μας δουν καρκινογώνες ακτίνες του ήλιου. Ξέρω ότι αυτό που σου περιγράφω μοιάζει με την κόλαση του Άδη αλλά δεν είναι μακρυά μας εάν δεν μας βοηθήσεις. Γι αυτό Απόλλωνα Θεέ του ήλιου και της Ιδέας του Φωτός σε παρακαλούμε έστω για λίγο καιρό σταμάτησε της βλαβερές ακτίνες του ήλιου μήπως και βάλουμε μυαλό και σταματήσουμε το κακό αυτό. Μήπως κάνουμε οικονομία πόρων, χρησιμοποιήσουμε φιλική ενέργεια για το περιβάλλον, γεμίσουμε τη γη μας με ηλιακά στοιχεία που θα απορροφούν την ενέργεια που μας στέλνεις για το καλό μας, μήπως εκτιμήσουμε τον παράδεισο που χάνουμε.
Απόλλωνα Θεέ του ήλιου και της Ιδέας του Φωτός είμαι σίγουρος ότι θα βοηθήσεις ακόμα μια φορά όχι για μένα όχι για τα παιδιά μου αλλά για την ανθρωπότητα.

Πόνος

Είναι αναμφισβήτητο ότι η υγεία είναι το πολύτιμο αγαθό και αλλά γιατί πρέπει να την εκτιμάμε ειλικρινά μόνο όταν κλονίζεται; Το σίγουρο είναι ότι ο πόνος εξανθρωπίζει αλλά δε είναι άδικό αυτό; Πρέπει να δούμε κάποιον να υποφέρει ανήμπορος για να κάνουμε κάτι γι αυτόν και πολλές φορές ούτε τότε; Τα παραπάνω γίνονται απόλυτα όταν πρόκειται για τον δικό μας πόνο. Τότε παραδινόμαστε και χωρίς καμιά άμυνα. Γιατί όμως πρέπει να φτάσουμε σε αυτό το σημείο για να είμαστε ταπεινοί και να δείχνουμε κατανόηση. Όσοι έχουμε περάσει τέτοιες στιγμές αδυναμίας πιστεύω ότι αποστασιοποιούμαστε από την κατάσταση μας και υπάρχει μετάνοια όχι με τη θεολογική διάσταση αλλά με την ανθρώπινη. Μέρος αυτής εμπειρίας παραμένει και μετά την περιπέτεια μας σε ικανοποιητικό βαθμό επαληθεύοντας το παραποιημένο ρητό «Ότι δε μας σκοτώνει μας κάνει πιο καλούς ανθρώπους» Ίσως να έχει δίκιο ο χριστιανισμός ότι τέτοιες δοκιμασίες είναι ένα είδος ευκαιρίας αναθεώρησης. Ίσως να φταίει η αλαζονία της νεότητας και υπερεκτίμησης των δυνατοτήτων της και στην συνέχεια η αδράνεια, εγωισμός και η απληστία. Είναι κρίμα όμως πάντως ξανάλεω να χρειάζεται κάθε φορά να φτάνουμε στο τέλμα για να αναθεωρήσουμε. Ήρθε η ώρα όμως να αναφέρω παραδείγματα για να μην είναι το άρθρο μου θεωρητικό. Οι πιο πολλοί αιμοδότες που ξέρω έγιναν εθελοντές μετά από ώρες αγωνίας εύρεσης αίματος για συγγενείς τους. Ο γνωστός συνθέτης έκανε δηλώσεις συγχώρεσης για τον μυθικό λαϊκό τραγουδιστή αφού έμαθε ότι έχει ανίατη αρρώστια. Μόνο όταν έχουμε κοντινό μας πρόσωπο με λευχαιμία αποκτούμε οικολογική συνείδηση.
Εάν λοιπόν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι πρέπει που και που να σταματάμε εντελώς κόντρα στο ξέφρενο ρυθμό της εποχής μας να απομονωνόμαστε και να αρχίσουμε εσωτερικό διάλογο και αναστοχασμό για την πορεία της ζωής μας και να μην διστάζουμε να αναθεωρούμε σε ότι χρειάζεται .

Κουρελού

Σχεδόν κάθε μέρα γράφω άρθρα και γράφονται χιλιάδες άρθρα σε πάρα πολλά blog. Αυτό είναι καλό αυτό είναι ελπίδα αυτό δείχνει ότι ακόμα σκεφτόμαστε. Μπορεί κάθε άρθρο από μόνο του να φαίνεται ταπεινό, μικρό, άτεχνο ή ακόμα κακό αλλά στην πληθώρα των άρθρων είναι ο πλούτος. Οι μπλογκερς γράφουμε και διαβάζουμε διαμορφώνουμε προβληματιζόμαστε με λίγα λόγια βελτιωνόμαστε. Αυτήν την πραγματικότητα των ιστολόγιων θέλω να την παρομοιάσω με μια κουρελού. Όχι γιατί είναι κάτι φτηνό κακόγουστο και άχρηστο άλλωστε πλέον οι κουρελούδες ξαναέρχονται στην μόδα αλλά είναι ένα παζλ ένα πάντρεμα τόσο διαφορετικών posts. Είναι καταπληκτικό που κάτι σελίδες rss όπως το http://www.lesvosblogs.gr/ που ουσιαστικά δε κάνουν τίποτα παρά να μαζεύουν συναφή άρθρα αποκτούν προσωπικότητα και στυλ.
Όσο και αν έχει κατηγορηθεί το διαδίκτυο και όσο έχει ενοχοποιηθεί για μια εικονική επικίνδυνη διάσταση στην ζωή μας πιστεύω ότι είναι μια διέξοδος και ελπίδα. Είναι η διέξοδος που είναι αδιανόητη στην συμβατική κοινωνία μας. Στο διαδίκτυο βρίσκουμε έννοιες κατανόησης, συνεισφοράς, συμπαράστασης, ενημέρωσης, επικοινωνίας, εθελοντισμού, αλήθειας, προβληματισμού, προσφοράς και τόσες άλλες που είτε έχουν χάσει είτε έχουν αλλάξει νόημα.
Και όπως λέει ο ποιητής « …πήραμε την ζωή μας λάθος και αλλάξαμε ζωή…» ελπίζω το διαδίκτυο να βοηθήσει γι αυτό.

Άλλαγή πλεύσης

Η ελληνική κοινωνία έχει νομίζω εγκλωβιστεί σε μια πορεία που την φέρνει όλο πιο κάτω όλο και πιο δυσμενή। Τα στοιχεία που δείχνουν αυτή την πορεία είναι η αντίληψη της επίτευξης στόχων με πλάγια μέσα, η απαξίωση παραδοσιακών αξιών όπως οικογένεια, εκπαίδευση, αρχές, ο υπερδανεισμός και ο δανεισμός ως εισόδημα। Αυτή η πορεία δεν είναι ομαλή αλλά όλο και μεγαλώνει όλο και μας βουλιάζει। Εάν τίποτα δεν αλλάξει έχουμε να δούμε ζοφερές καταστάσεις και εξαθλίωση। Με αυτή τη λογική προβλήματα περιβαλλοντικά ή διατροφής που τα θεωρούμε τώρα σημαντικά θα μοιάζουν ασήμαντα μπροστά σε αυτά που θα αντιμετωπίσουμε στο μέλλον.
Η οικονομική λοιπόν διολίσθηση θα οδηγήσει σε μια έντονα ταξική κοινωνία και ενώ η σύγχρονη Ελλάδα περηφανεύονταν ότι είχε καταλύσει τους διαχωρισμούς φτωχοί πλούσιοι τώρα αυτό όλο και πιο πολύ είναι φανερό. Άρχισαν κιόλας ένα είδος εσωτερικής οικονομικής μετανάστευσης όπου άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα αναγκάζονται να πηγαίνουν σε μικρά χωριά να μείνουν διασφαλίζοντας τουλάχιστον την τροφή από το αυγό και το γάλα και τα χόρτα του χωριού. Ενώ λοιπόν αυτοί που λέγαμε μέχρι σήμερα οικονομικοί αλλοδαποί μετανάστες και τους λυπόμασταν με 20ωρη δουλειά μπόρεσαν σχετικά να βελτιώσουν την θέση τους ενώ Έλληνες αντίστοιχοι ξεφυτρώνουν και χρεοκοπούν. Η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος είναι η κυριολεκτική υποδούλωση ανθρώπων σε εταιρίες και αφεντικά που έχοντας τους εξασφαλίσει στοιχειώδης διαβίωση της οικογένειας τους έχουν του χεριού τους για ότι θέλουν και για όσο θέλουν.
Ξέρω το σημερινό άρθρο είναι με μελανά χρώματα και ίσως σας χάλασε την διάθεση (εμένα ήδη μου χάλασε που τα γράφω) αλλά νομίζω ότι υπάρχει λύση. Η λύση είναι η συνειδητοποίηση του προβλήματος όπως γράφουν πολλοί μελετητές όπως (Mezirow). Και το πρόβλημα δε είναι άλλο από αυτό που έχω γράψει στην πρώτη γραμμή του άρθρου μου «έχουμε εγκλωβιστεί». Έχουμε εγκλωβιστεί σε μια πλαστή ευτυχία με ψεύτικες ανάγκες τρέχοντας να καλύψουμε καταναλωτικές υποχρεώσεις που θεωρούμε απαραίτητες. Η συνειδητοποίηση αυτής της κατάστασης μπορεί να γίνει πριν αναγκαστούμε να φτάσουμε στο πάτο. Ο Freire έγραφε όλοι εμείς ως καταπιεζόμενοι (από την δομή της κοινωνίας που φτιάξαμε) μη περιμένουμε από τους καταπιεστές μας να μας λυτρώσουν, αυτοί έχουν κάθε λόγο να συντηρήσουν αυτήν την κατάσταση και εάν βρεθούν κάποιοι που φιλότιμα κάνουν κάτι για το καλό μας αυτό είναι πολύ λίγο και με ελεημοσύνη δε σωζόμαστε.
Η λύσεις είναι δύο. Η επανάσταση που ιστορικά είδαμε ότι λειτούργησε και αναδιανέμει τον πλούτο (για αρκετό χρονικό διάστημα) αλλά όχι και την λογική που οδηγεί σε αυτήν την κατάσταση απόδειξη ότι εκεί που έγιναν επαναστάσεις αργά ή γρήγορα επέστρεψαν στα ίδια.
Η πραγματική λύση είναι η εκπαίδευση και η συνειδητοποίηση των καταπιεζομένων (από το σύστημα). Μόνοι μας διώχνουμε κάθε καταναλωτική συνήθεια και επιστρέφουμε σε μια χριστιανική ζωή (ως τρόπος ζωής αλλά και ως φιλοσοφία). Δε χρειαζόμαστε αυτοκίνητα, κινητά, καθημερινή τροφή με κρέας και πάρα πολλά που σήμερα τα θεωρούμε απαραίτητα και νιώθουμε δυστυχισμένοι όταν δε τα έχουμε. Μια τέτοια ζωή μας λυτρώνει και μας κάνει αληθινά ευτυχισμένους ενώ ως δια μαγείας λύνει αυτόματος πολλά από τα δευτερεύοντα προβλήματα (όπως τα θεωρώ εγώ) πχ περιβάλλοντος.
Πριν λοιπόν αναγκαστούμε σε μια μίζερη ζωή από τον δικαστικό επιμελητή σταματάμε εδώ και τώρα, συνειδητοποιούμε την κατάσταση μας, αλλάζουμε πορεία κατά 180 μοίρες και ξεκινούμε από την αρχή. Δεν είναι πισωγύρισμα αλλά επιστροφή στην πραγματική ζωή.

Οι φίλοι μου

Αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο στους φίλους μου.

Προ μέρες έκανα ένα υπολογισμό ποιοι είναι οι φίλοι μου; Μετρούσα ξαναμετρούσα αλλά χρησιμοποιούσα μόνο τα δάκτυλα του ενός χεριού και αυτά όχι όλα. Ίσως να χρειάζονται μόνο δύο. Ένας είναι ο Κώστας και ο άλλος είναι ο γιατρός. Ο Κώστας είναι από αυτούς τους ανθρώπους που ξέρεις ότι όταν το χρειαστείς αυτός θα είναι εκεί, και απλά παρακαλάς να μην τον χρειαστείς. Δε μπορώ να πω και άλλοι θα βοηθήσουν στα δύσκολα όπως ο Παναγιώτης αλλά ο Κώστας είναι ένας.
Η περίπτωση του γιατρού είναι άλλη. Είναι φίλος από τα φοιτητικά μου χρόνια από αυτούς που βγάλαμε σαββατοκύριακα με τηγανόψωμα, που με κουβάλησε σουρωμένο στο νοσοκομείο που ξέρει πολλά για μένα. Τον είχα χάσει πολύ καιρό και βρεθήκαμε επεισοδιακά τελευταία. Με τον γιατρό περάσαμε ωραία χρόνια και παλαιότερα ως ρεμάλια και πρόσφατα ως οικογενειάρχες.
Δε πρέπει να είμαι άδικος όμως έμπρακτα κοντινοί άνθρωποι αρκετές φορές με βοήθησαν όπως ο άλλος Κώστας ο Νίκος και άλλοι που νομίζω ότι θα το κάνουν και αυτοί. Οι γυναίκες φίλες μου είναι ένα άλλο κεφάλαιο και ίσως ασχοληθώ σε άλλο άρθρο.
Νομίζω ότι όμως οι πιο χρήσιμες φιλίες σε κάποιον είναι αυτές που δεν άξιζαν. Το λέω αυτό γιατί πάντα στην πορεία της ζωής θα υπάρχουν τέτοιες που νομίζεις ότι είναι καλές φιλίες αλλά αποδεικνύονται σκάρτες. Είναι πολύ χρήσιμες γιατί είναι εκπαιδευτικές σε κάνουν πιο σοφό πιο οξυδερκή πιο κριτικό. Μη νομίζεται ότι τέτοιου είδους φιλίες τις αντιμετωπίζεις στην αρχή της ζωής σου μόνο κοντά στην εφηβείας λόγο έλλειψης εμπειρίας. Εγώ τουλάχιστον έχω εκπαιδευτεί με αυτόν τον τρόπο (την έχω πατήσει) αρκετές φορές και πρόσφατα. Οι κατηγορίες της σκάρτης φιλίας είναι: οικονομικές φιλίες (δανεισμός), συναδερφικές φιλίες (την κατάλληλη ώρα συνομοτούν εναντίων σου), φιλίες συμφέροντος (αποσκοπούν σε κάτι).
Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γιατί έχω φίλους καλούς και πολλές ευκαιρίες να μάθω ποιοι δεν άξιζαν την φιλία μου.

Ονοματολογία γενεών

Είναι άδικο για τις γενιές μας να μην έχουν ένα όνομα και η ονοματοδοσία να έχει σταματήσει στην γενιά του Πολυτεχνείου. Αυτήν το κενό θα προσπαθήσω να καλύψω σήμερα και όπου κάνω λάθος διορθώστε με.
Ξεκινώ λοιπόν από την γενιά της «πείνας» που είναι η γενιά που έζησε το ’40. Επόμενη γενιά είναι η γνωστή πλέον γενιά του «Πολυτεχνείου» με επόμενη γενιά την γενιά που πάτησε «ο άνθρωπος στο φεγγάρι» παιδιά γύρο στο ’70 που έζησαν στην γέννηση μια σειρά από τεχνολογικές εξελίξεις. Η επόμενη γενιά είναι της «τηλεόρασης» που φυσικά την χαρακτηρίζει η καθημερινή επαφή με την τηλεόραση με ότι συνεπάγεται αυτό. Επόμενη θα έλεγα είναι του «κινητού» παιδιά δηλαδή που γράφουν με πολύ μεγάλη ταχύτητα με δύο δάκτυλα sms στο κινητό τους. Τέλος η πιο τελευταία γενιά είναι πιστεύω η γενιά του διαδικτύου που ζουν σε μια εποχή φοβερής εξέλιξης του κυβερνοχώρου.
Συνοψίζοντας λοιπόν έχουμε: Πείνας, Πολυτεχνείου, Ο άνθρωπος στο φεγγάρι, τηλεόρασης, κινητού και τέλος διαδικτύου. Μια πολύ τελευταία γενιά είναι αυτή των Η-ΕΜΟ
Δε το κρύβω ότι ανήκω στην γενιά «Ο άνθρωπος στο φεγγάρι» και πιστεύω ότι είναι ίσως η πιο ισορροπημένη γενιά από τις παραπάνω γιατί δεν έζησε τα σκληρά χρόνια των προηγουμένων αλλά ούτε τα χρόνια απομόνωσης των επομένων. Χαρακτηριστικό είναι ότι κάθε γενιά προσπαθεί να αποτινάξει από πάνω της κάθε κακό κείμενο της προηγούμενης γενιάς και να συνεχίσει με ότι καλό θεωρεί εκείνη να πάρει.
Ήρθε η ώρα να κάνω κάποια σχόλια βάση των προηγουμένων. Μεγάλη συζήτηση γίνεται τελευταία για την επίδραση της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας στον άνθρωπο πολλοί λένε πολλά, άλλοι φαντάζονται περισσότερα και η έρευνα προχωρά. Το σίγουρο είναι ότι την απάντηση την έχει η αντίστοιχη γενιά των κινητών που είναι σε ανάπτυξη όμως και σε μερικά χρόνια θα μπορέσει να μας δώσει τις απαντήσεις που θέλουμε.
Κανείς όμως δε ασχολείται με άλλου είδους επιπτώσεις σε παλαιότερες γενιές. Για παράδειγμα δεν έχω ακούσει καθόλου για την επίδραση της τηλεόρασης στις αντίστοιχες γενιές. Υποψιάζομαι ότι η επίδραση της τηλεόρασης είναι πολύ πιο δυσμενής από την επίδραση των κινητών. Μεγάλωσαν δηλαδή γενιές εξαρτώμενοι από την εικόνα και συνηθισμένοι να παίρνουν έτοιμη την είδηση. Αυτό είχε το αποτέλεσμα της εξασθένηση της κρίσης και της σκέψης γενικότερα. Η γενιά της τηλεόρασης τώρα βρίσκετε στο πανεπιστήμιο και μια φίλη μου πανεπιστημιακός μου επεσήμανε την επίδραση αυτή. Η γενιά αυτή δυσκολεύεται να εκφραστεί αφού δυσκολεύεται να σκεφτεί κριτικά αφού το έτοιμο σερβίρισμα της τηλεόρασης έχουν μουδιάσει το μυαλό τους. Σας παρακαλώ διορθώστε με αν έχω λάθος γιατί και μόνο που το διαβάζω αυτό που έγραψα μου μοιάζει τρομακτικό και με ασύλληπτες προεκτάσεις.
Θέλω πολύ να έχω κάνει λάθος εκτιμήσεις σε αυτό το άρθρο γιατί το μέλλον προοιωνίζεται ζοφερό. Η αλλιώς όπως έχω ξαναγράψει συνήθιζα να είμαι πολύ αισιόδοξο άτομο, αλλά τώρα τελευταία όχι πια.

Απεργία

Στην wikipedia διαβάζω ότι «Η απεργιακή κινητοποίηση (ή απλά απεργία) είναι η μαζική άρνηση από ομάδες εργατών να εκτελέσουν εργασία।» επίσης «Οι απεργίες έχουν επίσης χρησιμοποιηθεί για να αναγκάσουν τις κυβερνήσεις να αλλάξουν πολιτικές ή ακόμα για να ρίξουν μια κυβέρνηση.»
Έτσι σήμερα αναρωτιέμαι το πραγματικό νόημα της απεργίας που έγινε. Αυτό το λέω γιατί ναι σύμφωνα με τον παραπάνω ορισμό μεγάλες ομάδες εργαζομένων αρνήθηκαν να εκτελέσουν εργασία στις υπηρεσίες τους αλλά εργάστηκαν κανονικά στις δεύτερες δουλειές που έχουν. Οι καθηγητές κάνανε τα ιδιαίτερα τους οι εφοριακοί υπολόγισαν το φπα οι υπάλληλοι της ΔΕΗ δούλεψαν τα ηλεκτρολογικά στις οικοδομές που έχουν αναλάβει και πάει λέγοντας. Όχι δε το κατακρίνω το παραπάνω φαινόμενο αφού το δημόσιο με τις αμοιβές του έχει καταντήσει πάρεργο απλά ψάχνω το νόημα της απεργίας όπως είπα.
Αλλά και έτσι να μην είναι πάλι δεν έχει νόημα η απεργία. Αφού η κυβέρνηση της χώρας είναι δεξιά που εξ ορισμού προασπίζεται δικαιώματα και συμφέροντα της εργοδοσίας. Μια κυβέρνηση που πρόσφατα έχει εκλεχθεί και έλεγε προεκλογικά ότι μετά τις εκλογές θα ανοίξει το ασφαλιστικό.
Είμαι σίγουρος ότι κανείς δεν παραπλανήθηκε ότι κανείς δε πίστεψε τα τρία δεν και ότι κανείς δε περίμενε το ασφαλιστικό θα λυνόταν χωρίς θυσίες.
Απλά μας αρέσει να το παίζουμε θύματα να λέμε ότι εξαπατηθήκαμε να βρίζουμε να κάνουμε διάφορες υπερβολές φωνές καραγκιοσλίκια για να αποδείξουμε ότι έχουμε δίκιο παρόλο που εμείς τους δώσαμε το δικαίωμα να μας κάνουν ότι μας κάνουν.
Αλλά επειδή ένα άρθρο δε είναι σοβαρό αν μόνο διαπιστώνει, καταγγέλλει ή κριτικάρει ήρθε η ώρα να κάνω την πρόταση μου.
Η πρότασή μου αντίθετα με την πρόταση των περισσοτέρων κομμάτων που λένε να συγχωνευτούν τα ταμία είναι να ΔΙΑΛΥΘΟΥΝ τα ταμεία. Όσα προλαβαίνουμε να διαλύσουμε δηλαδή γιατί αρκετά τα έχουν αυτοδιαλύσει. Αυτή η πρόταση μου δε είναι ακριβώς δική μου. Θυμάμαι τότε που είχα λεφτά ακόμα για να βάλω στην άκρια έκανα μια μικρή ιδιωτική ασφάλιση. Ο ασφαλιστής μου είχε πει με το μεγάλο ποσό που πληρώνεις στο ΙΚΑ (τότε οικοδομικά) εάν τα πλήρωνες στην εταιρία μας με κάθε απλό βήχα θα σε πηγαίναμε στο Λονδίνο για νοσηλεία. Είναι αλήθεια τα περισσότερα χρήματα που πληρώνουν οι ασφαλισμένοι πηγαίνουν σε ασύλληπτες σπατάλες, μίζες, δομημένα, προμήθειες και τόσα άλλα και στο τέλος δε μένουν δυστυχώς για παροχές και αυτές πρέπει να περικοπούν (δε συζητάμε για περικοπές στους άλλους κωδικούς). Το ασύλληπτο δε είναι ότι βάλαμε χέρι και στους αλλοδαπούς. Πρόσφατα έπεσε στην αντίληψη μου αλλοδαποί που τους έβαλε το κράτος να πληρώσουν τετραψήφια ποσά € και αμέσως μετά τους απελάνουν δε μπορείτε να πείτε φοβερή μαγκιά.
Έτσι συνοψίζοντας προτείνω στην κατάργηση της δημόσιας ασφάλισης και ο καθένας να μπορέσει να διαχειριστεί με όποιον τρόπο νομίζει καλύτερα τις εισφορές που θα γλιτώσει. Μόνο έτσι θα τις γλιτώσει σίγουρα και θα κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή κάποιος υπουργός να τους τις φάει. Έτσι ναι μεν κάποιοι ιδιώτες θα θησαυρίσουν (λες και τώρα είναι φτωχοί) αλλά θα μπορείς και εσύ να παίρνεις μετοχές της Χ ασφαλιστικής απολαμβάνοντας τα υπερκέρδη τους σε μικρές μερίδες και εσύ όπως γίνεται τώρα με τις τράπεζες.
Έγραψα όμως πολλά και ίσως σε κούρασα τα ξανάλεμε αύριο με ένα νέο θέμα.

Νέο ξεκίνημα

Ο Σπιρτούλης τα παράτησε. Κουράστηκε, τον πλάκωσαν οι υποχρεώσεις με το παιδί και σταμάτησε. Τον παρακάλεσα να ξεκινήσει ξανά. Δε τα κατάφερα, ίσως αργότερα. Αλλά το blog του σπιρτουλή δε πρέπει να σταματήσει εδώ. Δε το αξίζει και έτσι πήρα την απόφαση εγώ ο Μπουμπούνας μέχρι τώρα τεχνικός σύμβουλος του σπιρτούλη να το συνεχίσω μόνος μου. Έτσι από σήμερα 18 Μαρτίου 2008 ξεκινάω με καθημερινά σχόλια κοινωνικά, πολιτικά, επικαιρότητας και πολλά άλλα. Έτσι όπως η φωτογραφία που δημοσιεύω ανοίγω φτερά για μια καθημερινή χαμηλή πτήση και μεταφέροντας σε εσάς την οπτική μου για τα πράγματα. Εύχομαι και εσείς να απολαύσετε τις πτήσεις μαζί μου. Να έχετε μια καλή μέρα και τα λέμε ξανά αύριο.
mpoympoynas