LESVOS-PEDIO

Απίστευτα γεγονότα γίνονται φίλοι μου στο Lesvos shop κατάστημα που είναι η βιτρίνα των Λεσβιακών μας προϊόντων στην υπόλοιπη Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Μάλιστα η όλη παράσταση έχει απίστευτες ομοιότητες τηρουμένων των αναλογιών με το σκάνδαλο που κλονίζει την χώρα όπως το Βατοπέδιο.
Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το όλο πρότζεκτ ήταν καλό δοκιμασμένη συνταγή με άριστα προϊόντα και δεν έπρεπε να γίνει τίποτα άλλο παρά να αντιγράψουμε την επιτυχία των γειτόνων μας της Χίου με το Mastiha Shop. Αλλά οι ομοιότητες με τους Χιώτες σταματάνε μόνο στο όνομα. Για την ουσία της επιχείρησης αντιγράψαμε μια άλλη πετυχημένη και πολύ πιο κερδοφόρο επιχείρηση την Βατοπέδιο & Rassatel foundation. Και εδώ ξεκινάνε απίστευτες ομοιότητες όπου χορός εκατομμυρίων στήνεται μεταξύ γαλάζιων πολιτικών και γαλάζιων επιχειρηματιών. Και επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι με τον μπαμπούλα των μηνύσεων να τρομοκρατεί την ελεύθερη έκφραση των Blogger από εδώ και πέρα θα μιλήσω με δημοσιεύματα μιας μόνο εφημερίδας (Αιολικά νέα).
Όπως λοιπόν και στο Βατοπέδιο και στο Λεσβοπέδιο προκλήθηκε εισαγγελική παρέμβαση στο θέμα αλλά στην «εξεταστική επιτροπή» της νομαρχίας ο οικονομικός υπεύθυνος ήταν άρρωστος και δεν πήγε να δώσει εξηγήσεις όπως και Εφρέμ. Η εφημερίδα γράφει χαρακτηριστικά: «Το αποτέλεσμα αυτής της τακτικής είναι κάποιοι Νομαρχιακοί Σύμβουλοι γνωρίζοντας πλέον εκ των προτέρων ότι οι συνεδριάσεις θα είναι μαραθώνιες, είτε να φεύγουν νωρίτερα, είτε να... δηλώνουν ασθενείς απουσιάζοντας από αυτές.» Αλλά όπως και στο πανελλαδικό σκάνδαλο έτσι και στο Λεσβοπέδιο εμπλέκονται μπλε επιχειρηματίες. «Έκθετος ο Γόμος για το "ναυάγιο" του συσκευαστηρίου του LesvoShop» γράφει η εφημερίδα και συνεχίζει ότι από την συγκεκριμένη υπόθεση «αρχίζει ν' αναδίδεται και... "μπόχα" σκανδάλου, που έχει να κάνει (πέρα από τα γνωστά "εύοσμα" της διαχείρισής του) και με την προμήθεια μηχανημάτων του συσκευαστηρίου της επιχείρησης.» Για το Βατοπέδιο άκληροι χωρικοί νομάρχες και μητροπολίτες έκαναν διαμαρτυρίες έτσι και στο Λεσβοπέδιο η εφημερίδα έγραψε: «Με ένα δημόσιο κατηγορώ, με τη μορφή ανοικτής επιστολής προς τα μέλη του Νομαρχιακού Συμβουλίου και με πολλές αιχμές για σχέσεις διαπλοκής, 17 ιδιοκτήτες εμπορικών καταστημάτων στην Ερμού». Επιτέλους η μαύρη τρύπα όπου χάνονται πολύ δημόσιο χρήμα πρέπει να σταματήσει αδιαφανείς συμφωνίες κα ανταλλαγές πρέπει να εξιχνιαστούν και οι υπεύθυνοι να τιμωρηθούν. Έχουμε καταντήσει γραφικοί ακόμα και ο Εφρέμ οδηγήθηκε στην παραίτηση και εμείς εδώ αναλωνόμαστε σε μαραθώνιες συνεδριάσεις για το μέλλον του Λεσβοπεδίου.

ΩΔΗ ΣΕ ΣΩΣΤΙΚΟ ΜΈΣΟ

Δε σου ταιριάζει τέτοια τύχη,
να κείτεσαι στην ακροθαλασσιά.
Εσένα σου ταιριάζουν δάφνες και τιμές,
να σε αναρτήσουν σε μουσεία
να καμαρώνει για σένα ο κόσμος.
Και όχι πεταμένο άχρηστο σα σκουπίδι.
Εσύ ποιόν άραγε λαθρομετανάστη έζωσες,
τον σφιχταγκάλιασες και τον έφερες ως εδώ.
Ποιανού διωγμένου γεύτηκες το δάκρυ
μαζί με την θάλασσα που σας είχε περικυκλώσει.
Αν σκύψει κανείς πάνω σου θαρρεί
ότι θα ακούσει την προσευχή που σου έμαθε αυτός
ο ταλαίπωρος στην γλώσσα του προς τον θεό του.
Ένιωσες την ταχυπαλμία της καρδιάς του
και ήσουν το μόνο του αποκούμπι ελπίδα και ανάσα.
Άραγε ο ηρωισμός σου έπιασε τόπο είναι καλά τώρα
αυτός ο άνθρωπος βρήκε νερό,
φαγητό και στεγνό ζεστό ρούχο
να συνεχίσει τη ζωή του που εσύ διέσωσες;
Και αν όχι τι σωσίβιο πρέπει να βρει αυτός
ο λαθρομετανάστης από το πέλαγος των ανθρώπων
που νομίζω ότι είναι πιο άγριο
από της θάλασσας τα αφρισμένα κύματα.
Δε σου ταιριάζει τέτοια τύχη,
να κείτεσαι στην ακροθαλασσιά.
Εσένα σου ταιριάζουν δάφνες και τιμές,
να σε αναρτήσουν σε μουσεία
να καμαρώνει για σένα ο κόσμος.
Και όχι πεταμένο άχρηστο σα σκουπίδι.

ΥΓ μην ψάχνεις ομοιοκαταληξία δεν είμαι ποιητής.

Οικονομική κρίση - Κρίση πολιτισμού

Όπως είχα υποσχεθεί σήμερα θα μιλήσω για την οικονομική κρίση και πως βλέπω εγώ τα πράγματα παρόλο που δεν είμαι οικονομολόγος. Η κρίση που μας βομβαρδίζει η τηλεόραση το τελευταίο καιρό νομίζω ότι ήταν προβλέψιμη δηλαδή όλα τα σημάδια του καιρού δείχνανε το τι θα ακολουθήσει απλά εμείς όλοι που μας βολεύει αυτή η κατάσταση δε θέλαμε να το συνειδητοποιήσουμε. Η κρίση λοιπόν δεν είναι οικονομική απλά πιστεύω ότι οικονομικά είναι το πρώτο αντίκτυπο και αν δεν αλλάξουμε σύντομα θα φανούν και σε άλλους τομείς.
Για να καταλάβουμε όμως τα πραγματικά αίτια της κρίσης αρχικά πρέπει να αποσαφηνίσουμε ορισμένους μύθους που συντηρούνται το τελευταίο καιρό:
· Μύθος πρώτος η κρίση είναι εισαγόμενη. Όχι η κρίση δεν είναι εισαγώγιμη αλλά εμείς εδώ είμαστε υπεύθυνοι για τον τρόπο ζωής που μας οδήγησε σε αυτήν την κατάσταση. Βέβαια ο τρόπος ζωής αυτός είναι εισαγόμενος και άκριτα μιμηθήκαμε τον δυτικό τρόπο ζωής χωρίς αντιστάσεις.
· Η κρίση αφορά μόνο τα χρηματιστήρια και τις τράπεζες. Μύθος γιατί οι χρηματιστές και οι τραπεζίτες ξέρουν τρόπους να αμύνονται και η πραγματική κρίση αφορά τον απλό κόσμο που πάντα εκείνος πληρώνει κάθε ζημιά.
· Η κρίση είναι ελεγχόμενη και ότι να γίνει η κυβέρνηση θα λάβει τα κατάλληλα μέτρα για να μας προστατεύσει. Αυτός ίσως είναι ο πιο επικίνδυνος μύθος αφού μας κάνει να κοιμούμαστε χωρίς να κάνουμε τίποτα. Ο μόνος που μπορεί να κάνει κάτι για την κρίση είναι μόνο αυτός που έχει πληγεί από την κρίση γιατί οι υπόλοιποι θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση προς όφελος τους. Άλλωστε ο Freire το είχε πει πολύ καιρό πριν. Μη περιμένει ο καταπιεσμένος να σωθεί από τον καταπιεστή του το πολύ πολύ από αυτούς να περιμένει ελεημοσύνη.
Από αυτά που έγραψα είναι πλέον φανερό ότι η κρίση είμαστε εμείς, ο τρόπος ζωής μας με φιλοσοφία της κατανάλωσης χωρίς να παράγουμε, που μετατρέπουμε τον δανεισμό σε εισόδημα, που δεν βάζουμε καθόλου νερό στο κρασί μας στις ανέσεις και στην πολυτέλεια. Η κρίση είναι σοβαρή και θα γίνει χειρότερη εάν δεν αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι γιατί η κρίση είναι κρίση πολιτισμού με στροφή στο εφήμερο και στο ανούσιο σε βάρος των άλλων.
Η λύση όπως είπα στα χέρια του καθενός και αφού η κατάσταση είναι σοβαρές χρειάζεται και σοβαρή αντίδραση της μορφής του ατομικού ακτιβισμού. Όπως περιορισμό κάθε εξόδου σε σημείο τσιγκουνιάς. Η λύση είναι η αλλαγή της ζωής μας σε φυσικό ανθρώπινο απέριττο τρόπο αλλά αυτά τα έχω γράψει και σε προηγούμενο άρθρο μου οπότε σας παραπέμπω εκεί.
Άλλαγή πλεύσης

Αποθήκη ενέργειας ο κόλπος Καλλονής

Και τώρα η πρόταση μου για την αντιμετώπιση αυτονομίας και αποθήκευσης της πράσινης ενέργειας στην Λέσβο. Άλλα ας δούμε πρώτα τις τεχνολογικές λύσεις υπάρχουν σε άλλα μέρη του κόσμου. Έτσι κατασκευάζονται τεχνητές λίμνες με φράγματα που σε αυτές αντλίες φέρνουν νερό από την θάλασσα τις ώρες πλεονάσματος ενέργειας και σε ώρες αιχμής και μεγάλης ζήτησης τότε οι ίδιες αντλίες γίνονται γεννήτριες με την αντιστροφή ροής του νερού από την λίμνη στην θάλασσα.
Στην Λέσβο φυσικά δε υπάρχει τρόπος λόγω μορφολογίας να γίνουν τεχνητές λίμνες εκτός την εξαίρεση της τεχνητής λίμνης στην περιοχή της Ερεσού. Αλλά αυτό που προτείνω εγώ είναι η κατασκευή φράγματος στο στόμιο του κόλπου Καλλονής. Έτσι ο κόλπος ολόκληρος λειτουργεί ως λίμνη που με σύστημα αντλιών που περιγράφτηκε παραπάνω λειτουργεί ως αποθήκη ενέργειας. Παράλληλα η λύση αυτή έχει την δυνατότητα την χρήση της ενέργειας από το φυσικό φαινόμενο της παλίρροιας και άμπωτης. Η επιλογή του κόλπου Καλλονής έγινε γιατί εκεί υπάρχει μικρό και αβαθές στόμιο με νησίδα στην μέση του στομίου. Ξέρω ότι πολλοί θα αντιδράσουν στην πρόταση αυτή με διάφορα προσχήματα όπως τι θα γίνει με τα αλιεύματα, τα καΐκια και άλλα τέτοια θέματα. Αλλά πρέπει να ξέρουν ότι για όλα αυτά τα θέματα υπάρχουν τεχνολογικές λύσεις.
Έτσι η εκτεταμένη χρήση εναλλακτικών πηγών ενέργειας σε κάθε σπίτι σχεδόν και η άντληση ενέργειας από όλες τις πηγές ανανεώσιμης ενέργειας που είναι εννιά σε συνδυασμό με την αποθήκη ενέργειας στο κόλπο Καλλονής μπορούμε να έχουμε την ουτοπία. Αυτονομία στην ενέργεια χωρίς μόλυνση και προπάντων πολύ μικρού κόστους.
Σε επόμενο άρθρο θα ασχοληθώ για την οικονομική κρίση που τελικά είναι κρίση πολιτισμού.

Ενέργεια στην Λέσβο

Είναι Κυριακή και από τα ξημερώματα έχει γίνει διακοπή ρεύματος και είναι εντυπωσιακό πως σταματάνε πολλές από τις καθημερινές δραστηριότητες από την έλλειψη ρεύματος। Τα πόδια του πολιτισμού μας φαίνεται είναι πολύ εύθραυστα αλλά γι αυτό το θέμα λέω να ασχοληθώ σε άλλο άρθρο μου.
Σήμερα θέλω να γράψω για το ενεργειακό πρόβλημα που γίνεται πιο έντονο και εμφανές στης μέση μιας οικονομικής κρίσης αλλά ειδικότερα για το νησί μας που είναι πιο οξύ λόγω της αποκλειστική μας εξάρτησης από το πετρέλαιο. Για όσο μου επιτρέψει η μπαταρία του φορητού μου λόγο της διακοπής που σας έλεγα.
Έτσι η κατάσταση στο νησί μας είναι μπροστά σε αδιέξοδο. Δηλαδή εξαρτόμαστε από ένα εργοστάσιο που λειτουργεί με πετρέλαιο αποκλειστικά και λόγο της ενιαίας τιμολογιακής πολιτικής της ΔΕΗ η υπόλοιπη Ελλάδα που «καίει» τύρφη πληρώνει την ακριβή ενέργεια των νησιών. Πιστεύω τώρα να καταλαβαίνεται τι θα γίνει όταν η ΔΕΗ αλλάξει πολιτική ή ιδιωτικοποιηθεί ή όταν γίνει και η ενέργεια διαπραγματεύσιμη με τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς. Ενώ λοιπόν αυτό είναι το πιο κρίσιμο θέμα εμείς ασχολούμαστε να άσχετα και αντίθετης κατεύθυνσης θέματα, δηλαδή αντί να δούμε πως θα απεξαρτητοποιηθούμε από το πετρέλαιο συζητάμε ατέρμονα που θα μεταφέρουμε το πετρελαιοκίνητο εργοστάσιο της ΔΕΗ. Σα να είμαστε σε ένα λάκκο εγκλωβισμένοι και αντί να προσπαθούμε να βγούμε από εκεί εμείς συζητούμε την χωροθέτηση μας στο λάκκο. Πριν λοιπόν έρθουν τα χειρότερα είναι καιρός να προτείνουμε και λύσεις. Βέβαια εγώ πιστεύω ότι το πρόβλημα θα το αντιμετωπίσουμε μόνο αν έρθει το μαχαίρι στο κόκαλο και τότε θα υιοθετήσουμε της εύκολες λύσεις όπως το υποβρύχιο καλώδιο από την Τουρκία (που δεν είναι κακή λύση απλά τώρα ούτε που θέλουμε να το σκεφτούμε) ή να φτιαχτεί πυρηνικό εργοστάσιο που είναι κακό.
Η δύσκολη λύση (που συνήθως είναι και η καλύτερη) είναι η στροφή μας σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Θα μου πείτε μας λες κάτι καινούριο αυτό το ξέρουμε πολύ καιρό. Σας λέω κάτι καινούριο γιατί θα προτείνω συγκεκριμένες λύσεις στα προβλήματα των ήπιων μορφών ενέργειας στο νησί μας. Έτσι εγώ εντοπίζω τα προβλήματα σε τρεις κατηγορίες. Η πρώτη έχει σχέση με την γραφειοκρατία των αδειοδοτήσεων, η δεύτερη κατηγορία είναι οικονομική αφού είναι επένδυση έντασης κεφαλαίου και το προϊόν που παράγει προσπαθεί η ΔΕΗ να το κρατάει φτηνό στα πλαίσια μιας κακής εννοούμενης κοινωνικής πολιτικής. Τέλος η τρίτη κατηγορία σχετίζεται με την πρώτη κατηγορία είναι ο περιορισμός της ισχύος που μπορεί να εγκατασταθεί αφού το ηλεκτρικό ρεύμα δεν μπορεί να αποθηκευτεί και η ΔΕΗ πρέπει να αντιμετωπίσει τις αιχμές ζήτησης ενέργειας ακόμα και στα πιο καλοσχεδιασμένα συστήματα με θερμική ενέργεια.
Να λοιπόν η δική μου πρόταση στα παραπάνω. Στην πρώτη κατηγορία η λύση είναι η γρήγορη εύκολη και επιδοτούμενη αδειοδότηση εγκαταστάσεων ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και ο οικονομικός εξαναγκασμός των νοικοκυριών υιοθέτησης της. Δηλαδή διπλασιασμός των τιμολογίων της ΔΕΗ και από τα χρήματα που θα μαζευτούν έτσι να επιδοτηθούν γενναία τα νοικοκυριά να βάλουν ηλιακά στοιχεία, ανεμογεννήτριες κλπ με αυτό τον τρόπο λύνονται και τα προβλήματα της δεύτερης κατηγορίας και μάλιστα με όφελος προς όλους τους πολίτες και όχι μόνο σε μερικούς μεγάλους επενδυτές. Πάντως με τα παραπάνω όντως λύνονται τα προβλήματα της πρώτης και δεύτερης κατηγορίας αλλά τι γίνεται για την σημαντικότερη κατηγορία προβλημάτων που σχετίζονται με το ότι η ηλεκτρική ενέργεια ούτε παράγεται από ήπιες μορφές με προγραμματισμό και να μπορεί να συγχρονιστεί με την ζήτηση και ούτε αποθηκεύεται. Την ριζοσπαστική μου όμως πρόταση μου σε αυτό το θέμα θα το αναπτύξω σε αμέσως επόμενο άρθρο αφού ήδη ο φορητός μου έβγαλε μήνυμα χαμηλής μπαταρίας και το ρεύμα δεν ήρθε ακόμα. Διάβασε το επόμενο άρθρο αξίζει το κόπο.

ΤΡΑΜΠΑΛΑ ΝΔ ΠΑΣΟΚ

Τέλος περιόδου τέλος καλοκαιριού, διακοπών, ραστώνης τώρα πια πίσω στην πραγματικότητα στην δουλειά και στην καθημερινότητα και αρχή του εσωτερικού διαλόγου που κάνω σε αυτό το blog। Έτσι σήμερα θα ασχοληθώ με την πολιτικό πεδίο που διαμορφώθηκε τελευταία

Πάντως είναι παράξενο, μπορεί και να είναι σοφό αλλά σίγουρα αξίζει να το σχολιάσουμε. Στην Ελλάδα φαίνεται το πολιτικό σύστημα είναι δυαδικό πράγμα που ήδη το ξέραμε εδώ και πολύ καιρό αλλά τελευταία διαπιστώσαμε ότι είναι και κβαντικό με απότομες συμμετρικές αλλαγές. Πως αλλιώς να δικαιολογήσουμε που εκεί που μόλις γυρίσαμε από τις διακοπές με τα νέα δελτία να μας δείχνουν τις συνηθισμένες τα τελευταία οκτώ χρόνια με την νέα δημοκρατία μπροστά και εκεί που ήμασταν στην ησυχία μας μέσα στο γενικότερο χάλι μας όλα άλλαξαν. Ξυπνήσαμε τη Δευτέρα μετά από μια εβδομάδα και το πασοκ ήταν μπροστά 1,8 μονάδες έτσι ξαφνικά. Ας δούμε όμως πιο κοντά το φαινόμενο τι μπορεί να συνέβη. Σίγουρα δεν οφείλεται σε κακούς χειρισμούς της τελευταίας στιγμής που αξιολόγησαν οι ψηφοφόροι και άλλαξαν γνώμη. Ένα ενδεχόμενο μπορεί να είναι ότι οι ψηφοφόροι πέσανε θύματα του μάρκετιγκ δηλαδή ότι το πασοκ κατάφερε καλύτερα να πλασάρει καλύτερα τα επικοινωνιακά του μηνύματα από την νέα δημοκρατία, πράγμα που θέλω να πιστεύω ότι δεν ισχύει για την Ελλάδα ακόμα δηλαδή ότι ακόμα εδώ μετράει η ουσία και όχι το πώς το παρουσιάζεις ένα θέμα. Άλλο ενδεχόμενο είναι καθαρό οικονομικό δηλαδή οι φορολογούμενοι είπαν έως εδώ από τα υπέρογκα βάρη και στραφήκαν στην ελκυστική πρόταση του πασοκ, που ίσως τώρα πλέον να την πήραν περισσότερο στα σοβαρά. Αυτό όμως που πιστεύω που έγινε στην πραγματικότητα είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και στην προκειμένη περίπτωση το έφερε χαμηλότερα από το άλλο. Δηλαδή ευτυχώς δεν έγινε αυτό που έλεγαν αρκετοί ότι οι πολίτες είχαν συνηθίσει πλέον τα σκάνδαλα λέγοντας ε τι να κάνουμε έτσι είναι και σε κάθε σκάνδαλο που έβγαινε στην φόρα από κάθε υπουργείο κάθε φορά απλά κουνούσε το κεφάλι. Στην πραγματικότητα σε κάθε σκάνδαλο ο πολίτης μετρούσε και κυριολεκτικά έλεγε μία του κλέφτη, δύο του κλέφτη, τρις κα το κακό του συναπάντημα έως εδώ και μη παρέχει , φτάνει πια, όχι άλλο και τόσα άλλα συναφή. Αυτό το θεωρώ σοφία του λαού μας γιατί δεν γίνεται φτερό στον άνεμο που ανάλογα εάν αυξηθούν οι συντάξεις ή οι μισθοί και αντίστοιχα αυξηθεί η φορολογία ή βγει ένα σκάνδαλο στη φόρα δεν αλλάζουν και πολιτική θέση αλλά δίνουν τόπο στην οργή δεν αντιδρούν άμεσα εν θερμό και περιμένουν την συνέχεια σημειώνοντας στην μνήμη του το κάθε περιστατικό. Όταν όμως η λίστα συμπληρωθεί κανένα τερτίπι δεν μπορεί να αλλάξει το λαό που τιμωρεί. Μήπως έτσι δεν τιμωρήθηκε και το πασοκ από μια αντίστοιχη λίστα που όμως συμπληρώθηκε σε διάστημα είκοσι ετών, αλλά τώρα έφτασαν μόνο πέντε χρόνια για να ξεχειλώσει το ποτήρι, και μήπως πάλι δεν θα τιμωρηθεί έτσι μια μελλοντική κυβέρνηση πασοκ εάν συμπληρώσει τη λίστα του. Τέλος άφησα να σχολιάσω την αρχική υπόθεση που είχα κάνει ότι μόνο δύο κόμματα παίζουν σε αυτό το παιχνίδι της εξουσίας πολύ θα συμφωνήσετε με αυτήν την υπόθεση αλλά θα έχετε ενστάσεις ότι αυτό ίσχυε έως τώρα άντε και στο άμεσο μέλλον, και αυτό γιατί τα σημάδια δείχνουν ο λεγόμενος δικομματισμός στην Ελλάδα φθίνει. Αυτή η άποψη δείχνει να είναι σωστή γιατί η όλη πολιτική φθίνει στην Ελλάδα από πολιτικούς πολύ κατώτερους του ρόλου τους. Γνώμη μου είναι ότι ο δικομματισμός θα ισχυροποιηθεί ξανά όταν μια κυβέρνηση δείξει στοιχειώδη δείγματα αξιοπιστίας σε καίριους τομείς της διοίκησης και η αντίστοιχη αντιπολίτευση περάσει από καμιά κολυμπήθρα του Σιλοάμ με μια αλλαγή ηγεσίας. Αλλά αυτές οι προβλέψεις είναι πολύ μακριές και το μέλλον έχει την τάση πάντα να μας ξαφνιάζει. Μια πρόβλεψη πχ που κάνω εάν δεν αλλάξει τίποτα στα κόμματα στο μεσοπρόθεσμο μέλλον σίγουρη κυβέρνηση θα είναι οι οικολόγοι δυστυχώς πολύ αργά. Αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα που θα κάνουμε σε άλλη δημοσίευση.

Η γυμνή αλήθεια

Πεινασμένος σαν τον λύκο και αξύριστος για μέρες ξαναγυρνώ με σαφή σημάδια στέρησης του εσωτερικού μου διαλόγου σε αυτό το blog. Σήμερα γράφω έτσι χωρίς θέμα ή αλλιώς γράφω εκτός θέματος ή με θέμα το «τίποτα».
Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω αλλά δυστυχώς κουράζομαι. Έτσι γενικά μου αρέσει να ασχολούμαι με πολλά αναλαμβάνω πολλά και κάπου στην μέση με πιάνει τρόμος. Αλλά πάντα προσπαθώ μέχρι τέλος και εκεί φτάνω πάντα λαχανιασμένος και κουρασμένος. Πιστέψτε με όμως εκεί στο τέλος μιας κουραστικής μέρας ή δουλειάς είναι η απόλυτη απόλαυση σχεδόν σαν ηδονή. Είναι η ικανοποίηση ότι τα κατάφερα η χαρά της επιτυχίας του στόχου. Αλλά είπαμε σήμερα είμαστε χωρίς θέμα. Σας βάζω λοιπόν ένα κουίζ σαν εργασία στο σπίτι.
Η μόνη αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει μια αλήθεια αλλά η δική μας αλήθεια, αλήθεια όμως πως είναι η δική σου αλήθεια και γιατί και κατά πόσο απέχει από την δική μου αλήθεια.

Αγάπα τον τόπο σου

Το χρειαζόμασταν. Σε άρθρο της εφημερίδας Αιολικά διαβάζουμε: «Φάγαμε και στη Λέσβο το ύποπτο ηλιέλαιο!» Επιτέλους ο θεός του λαδιού εκδικήθηκε. Σε αυτό το τόπο που οι παππούδες μας μεγάλωσαν τους πατεράδες μας με το λάδι και οι πατεράδες μας με λάδι μεγάλωσαν εμάς τώρα ερχόμαστε εμείς να στρέψουμε την πλάτη σε αυτό το υγρό χρυσάφι. Φτάσαμε σε σημείο ακόμα και στα πιο μικρά ελαιοπαραγωγικά χωριά να πωλείται ηλιέλαιο στα μικρά μπακάλικα. Ιεροσυλία, και να που ο θεός του λαδιού μας εκδικήθηκε. Μάλλον θύμωσε που φτάσαμε στο σημείο να τον αμφισβητούμε ανοικτά και να λέμε ότι το ελαιόλαδο είναι βαρύ και ιδίως για τηγάνισμα δεν ενδείκνυται και για δίαιτα πρέπει να προτιμάμε ηλιέλαιο. Δε άντεξε άλλο αυτό που οι πρόγονοι μας ως φάρμακο εμείς να το απαξιώνουμε και να το θεωρούμε βλαβερό. Έτσι έστειλε τον κεραυνό του λέγοντας «αν απαξιώνεται το λάδι μας και προτιμάτε το ηλιέλαιο δε θα έχετε ιδιαίτερο πρόβλημα να φάτε και μηχανόλαδο». Συνλέσβιοι ξυπνήστε γιατί αυτή είναι μόνο η αρχή ο τόπος αυτός είναι ευλογημένος αλλά αν δεν τον υποστηρίξουμε μπορεί να γίνει καταραμένος τρώτε μόνο ελαιόλαδο, προστατέψτε τη θάλασσα μας για να τρώμε ψάρια και να έχουμε τουρισμό, φυλάξτε τα δάση μας για να μην γίνουμε σεληνιακό τοπίο, φυλάξτε τα νερά μας για να μην διψάσουμε αλλά προπάντων αγάπα τον τόπο σου για να σε αγαπά και εκείνος.

Πυρηνική ενέργεια - Αιολική ενέργεια

εναντίων

Μου φαίνετε ότι είναι θεϊκός σχεδιασμός τούτο. Δηλαδή σε κάθε στιγμή να απλώνονται δύο δρόμοι μπροστά μας ή όπως λέει ο ποιητής δύο πόρτες έχει η ζωή. Και τούτο το δίλημμα σχεδόν πάντα έχει την διάσταση εύκολο/ γρήγορο, γρήγορο/ αργό και ενάρετο/ πονηρό. Τα παραδείγματα άπειρα και πολλές φορές πολύ προσωπικά. Το τελευταίο όμως παράδειγμα που έρχεται στην επικαιρότητα ως απειλή είναι η πυρηνική ενέργεια και μάλιστα σε απόχρωση του πράσινου!!! Το δίλημμα πάλι είναι ξεκάθαρο. Έχουμε να διαλέξουμε δηλαδή μεταξύ της εύκολης, φτηνής, καθαρής, γρήγορης και σε αφθονία ενέργειας που είναι η πυρηνική ενέργεια και της δύσκολης, αργή σε διαδικασίες, μικρή, δύσκολη αιολική ενέργειας. Θυμάμαι έναν καθηγητή μου που ήταν από την Κοζάνη που είναι ο καταραμένος τόπος να ζει όλες τις επιπτώσεις της παραγωγής ενέργειας από λιγνίτη να λέει χαρακτηριστικά: «Πιστεύω ότι για την περιοχή Κοζάνης – Πτολεμαΐδας είναι προτιμότερο να γίνει ένα πυρηνικό εργοστάσιο ηλεκτρισμού κινδυνεύοντας σε μια πολύ μικρή πιθανότητα για σίγουρο θάνατο παρά τον μικρό καθημερινό θάνατο που ζούμε εδώ.» Είναι σεβαστή η άποψη του ανθρώπου που έχει αγανακτήσει και ζει μέσα στις αρρώστιες που του φορτώνει όλη η Ελλάδα. Αλλά γνώμη μου είναι ότι να κατέβουμε και άλλο σκαλί δε είναι λύση (σε αυτήν την περίπτωση πολλά σκαλοπάτια). Σε τέτοιου είδους προβλήματα η ομοιοπαθητική δε είναι η λύση δηλαδή η μόλυνση με μόλυνση δεν περνάει.
Η μόνη σίγουρη λύση σε όλα αυτά τα θεϊκά διλήμματα είναι η πιο δύσκολη. Έτσι σε καθημερινή βάση κάποιος πρέπει να εξοικονομεί ενέργεια σε σημείο υπερβολής και τσιγκουνιάς και στην συνέχεια καθένας από μόνος του να βάζει ένα μικρό πάνελ ηλιακό στοιχείο για ηλεκτρικό ρεύμα, αντί για βάζα πρέπει να ανταλλάσσουμε δώρα τέτοιων ηλικιακών στοιχείων και ανεμογεννητριών. Όπως έχω πει οι λύσεις ξεκινάνε από εμάς τους απλούς τους πολίτες. Αλλά και το κράτος πρέπει να κάνει βήματα δύσκολα προς αυτή την κατεύθυνση δηλαδή να διπλασιάσει τα τιμολόγια της ΔΕΗ και με τα χρήματα που θα εξοικονομήσει να τα δίνει ως επιδότηση αγοράς ηλιακών στοιχείων και ανεμογεννητριών. Επιτέλους ας δοκιμάσουμε δύσκολες λύσεις και να μην καταφεύγουμε πάντα στα εύκολα που απλός μεταθέτει τα προβλήματα στο μέλλον γιγαντωμένα μάλιστα.

Μνήμη

Αυτό που κάνω σήμερα είναι αντιδεοντολογικό αλλά δε μπορώ να θυμηθώ από πού βρήκα το παραπάνω σχήμα και το αποθήκευσα στα σπλάχνα του υπολογιστή μου.

Τώρα το ξαναβρήκα το θεωρώ πάρα πολύ καλό και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας με την ευκαιρία που πλησιάζουν οι πανελλαδικές εξετάσεις. Στο σχήμα αυτό λοιπόν βρίσκουμε τον τρόπο λειτουργίας της μνήμης μας και τον τρόπο να καταπολεμήσουμε την λήθη. Σε αυτό βρίσκουμε ότι η μνήμη σε σχέση με το χρόνο είναι ένα σμήνος από καμπύλες που έχουν αρνητική κλήση. Μάλιστα αυτή η κλήση αυτή είναι πιο απότομη όσο πιο λίγες είναι οι επαναλήψεις που κάνουμε. Επειδή λοιπόν είναι θεωρητικά αδύνατο να διατηρήσουμε το 100% ενός γνωστικού αντικειμένου στο βάθος του χρόνου το διάγραμμα προτείνει τον χρονοδιάγραμμα που πρέπει να ακολουθήσουμε για να έχουμε φρέσκο στην μνήμη μας το 90% της ύλης. Παρατηρούμε ότι οι επαναλήψεις αυτές αραιώνουν όσο αυτές γίνονται πιο πολλές, έτσι μετά την αρχική μάθηση σε δύο τρις μέρες πρέπει να κάνουμε την επανάληψη μετά σε δέκα μέρες, μετά σε 20 μέρες και τέλος σε 30 μέρες. Δηλαδή με 4 επαναλήψεις έχουμε «καθαρίσει» για δύο μήνες.

Σας χαιρετώ ελπίζω να το βρήκατε χρήσιμο.

Λέσβιες εναντίων λεσβίες

(παραθέτω φωτογραφίες έτσι ώστε οι αναγνώστες να μην μπερδεύονται )

Και ξαφνικά προέκυψε θέμα σχετικά με την χρήση των όρων Λέσβια και λεσβία. Ο μεν πρώτος όρος αναφέρεται στο γεωγραφικό προσδιορισμό τόπου καταγωγής (ή προέλευσης), δηλαδή ότι κατάγεται, ορμάται, προέρχεται εκ Λέσβου, ο δε δεύτερος όρος δηλώνει συγκεκριμένο ερωτικό / σεξουαλικό προσανατολισμό, όρος που πλέον χρησιμοποιείται σε πλανητικό επίπεδο। Το ωραίο είναι ότι το θέμα το ξεκίνησαν 3 Λεσβίοι, 2 άντρες και μία γυναίκα। Και καλά η Λέσβια συμπολίτισσα μας ας πούμε πως θίχθηκε και υπέβαλε μήνυση, οι δύο άντρες φοβήθηκαν ότι θα υπάρχει πιθανότητα να δημιουργηθεί παρεξήγηση για τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό; Έτσι και αλλιώς εγώ είμαι εντελώς αντίθετος με αυτούς τους αυτόκλητους σωτήρες του τόπου τους ή αν θέλετε τους μη εξουσιοδοτημένους να μιλάν εκ μέρους του λαού της Λέσβου. Έπρεπε λοιπόν οι κύριοι και η κυρία που έκαναν την μήνυση πρώτα να μετρήσουν τις δυνάμεις τους ανάμεσα στους συμπολίτες μας πχ μαζεύοντας υπογραφές και μετά αν είχαν σεβαστό αριθμό καλά να κάνουν και να κάνουν 1000 μηνύσεις. Αλλά προφανώς ο λαός της Λέσβου δεν έχει ιδιαίτερο πρόβλημα το ανάποδο μάλιστα. Η Λέσβος από αυτή την ανώδυνη σύγχυση είναι ξακουστή σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης με σαφώς οικονομικό αντίκτυπο στις τουριστικές εισροές. Αλλά αυτός ο τόπος που ελάχιστα παράγει θέλουμε να τα κάνουμε ακόμα λιγότερα. Τώρα χρειάζεται να βγει ένα άλλο νησί εκμεταλλευόμενοι το γεγονός και να ανακαλύψουν μια (λεσβία πχ Κλεοπάτρα) ότι πρώτα σε αυτούς στην αρχαιότητα ήταν ομοφυλόφιλη και να τρέχουν σε αυτό το υποθετικό νησί να αποτιμήσουν φόρο τιμής οι ανά πανταχού «Κλεοπατρίδες». Τότε να δούμε τι τουρισμό θα έχει η Ερεσσό που έτσι και αλλιώς αποτραβιέται ακόμα και η άμμος της.

Αλλά όπως είχα πει και παλιότερα στα άρθρα μου πάντα προσπαθώ να βρίσκω λύσεις για τα προβλήματα που ασχολούμαι. Έτσι προτείνω να ξεκινήσουμε καμπάνια κλείνοντας σε ένα κλουβί Λέσβιες και σε ένα άλλο κλουβί Λεσβίες έτσι κάποια στιγμή ο κόσμος να μάθει να τις ξεχωρίζει. (την λύση αυτή την είχε προτείνει ο Πανούσης για τα γουρούνια, μπάτσους, δολοφόνους δηλαδή πιο πολύπλοκο πρόβλημα). Μια άλλη λύση όμως πιο σύγχρονη είναι η μετονομασία του Νομού Λέσβου σε Νομό Κάτω Καβάλας η εν συντομία Κ.Κ. για μια βιώσιμη λύση.

Ήμουν και εγώ εκεί

Ήρθαν οι γιορτές κλειστήκαμε μέσα λόγω άστατου καιρού, και να που τώρα φύγανε και βυθιζόμαστε πάλι σε μια ανιαρή καθημερινότητα. Και εγώ που έχω μέρες να γράψω εδώ αυτοτιμωρούσα τον εαυτό μου γιατί δε στρώνομε να γράψω την εργασία που τόσο καιρό παιδεύω. Αλλά τελικά το έχω ανάγκη να συνομιλώ με τον εαυτό μου σε αυτό το ιστολόγιο. Σήμερα λοιπόν είμαι σύντομος αλλά σύντομα θα επανέλθω δριμύτερος (αυτό είναι απειλή)

Περί έρωτος

Παλιότερα σε περίοδο αναγκαστικής εξορίας είχα γράψει ένα ποίημα που οι στίχοι του έλεγαν: Το εύκολο μη ζητάς γιατί όσο όμορφο και αν είναι γρήγορα θα βαρεθείς… Έτσι και τώρα έχω καταλήξει ότι ο έρωτας αυτό το φανταστικό συναίσθημα που μπορεί να σε κάνει να δημιουργείς, να τραγουδάς, να κάνεις τα πάντα δυνατά δε πρέπει να είναι αυτοσκοπός. Είναι καλό και αν μπορείς μπράβο σου να βρίσκεσαι σε ένα διαρκή έρωτα αυτό το φυσικό ντοπάρισμα. Αλλά προσοχή να μην εθιστείς πρόσεχε μην ερωτεύεσαι μόνο και μόνο για να ερωτευτείς. Οι ορμόνες των νιάτων υπερχειλίζουν την νεολαία μας και ζουν μια τέτοια νιρβάνα που περιγράφω. Όταν τους ζητήσεις να σου περιγράψουν ένα παλιό έρωτα τότε στην αρχή δε θυμούνται μετά μιλούν αδιάφορα και στο τέλος φτάνουν σε σημείο να βρίζουν. Όταν περάσουμε την εφηβεία μας λοιπόν και τιθασεύσουμε τις ορμόνες πρέπει να μην ερωτευόμαστε αλλά να αγαπάμε. Αυτό είναι το πιο δύσκολο αφού η αγάπη προϋποθέτει την άνευ όρων και χωρίς επιστροφή ενός κομματιού από εμάς και αν αυτό το κάνεις μια το κάνεις δύο το κάνεις δεκαδύο τότε κινδυνεύεις να μείνεις λίγος αλλά μην ανησυχείς πάντα θα έχεις να δίνεις για την αγάπη. Εγώ δε πιστεύω σε αυτό που λένε πως είμαστε κομμένα πορτοκάλια και κάπου εκεί μέσα στο κοφίνι είναι το απόλυτο άλλο μας μισό απλά γιατί θεωρώ ότι είναι άδικο να αγαπάμε μόνο ένα μισό πορτοκάλι. Όσα πιο πολλά πορτοκάλια μπορείς να αγαπήσεις κάντο (άλλωστε κάνουν καλό στην υγεία) αλλά μην τα στύψεις αλλά δώσε τους εσύ ότι μπορείς. Αλλαγή πορείας λοιπόν χρειάζεται και εκεί που έδειχνε η πυξίδα την ηδονή ως την πολυπόθητη Ιθάκη τώρα πρέπει να επαναχαράξουμε πορεία προς την ευτυχία και με έμφαση στο ίδιο το ταξίδι.

Αν βιάζεσαι να δεις τον κόσμο να γίνεται καλύτερος, άρχισε από τον εαυτό σου. Είναι ο συντομότερος δρόμος.

Αυτή είναι η λύση όταν κατηγορούμε ένα γιατρό για φακελάκι ή ένα οδηγό που πάρκαρε παράνομα ή έναν που πετάει σκουπίδια στο δάσος ή σε οτιδήποτε μικρό η μεγάλο μου μας θυμώνει. Γιατί το να κατηγορείς και να βρίζεις πνιγόμενος από το δίκιο είναι το μόνο εύκολο αλλά στην δύσκολη ερώτηση εάν ήσουν στην θέση αυτού που αδικεί εσύ τι θα έκανες; Δε μπορείς να δόσεις ειλικρινή απάντηση με σιγουριά. Γιατί έχει πλέον καταχωρηθεί ως αξία ζωής κατ’ όλα θεμιτή αδικία που δεν μπορούν να σε ανακαλύψουν δεν είναι αδικία αλλά ίσα ίσα είναι μαγκιά. Ξέρω είναι δύσκολο ξέρω ότι είναι αντίθετο από το ρεύμα αλλά μικρές μικρές επαναστάσεις πρέπει να κάνουμε και ας μας βγούν και σε κακό όπως λέει ο ποιητής. Την ρήση του τίτλου την είπε ένας γέροντας (μοναχός) σε συζήτηση με πιστούς και την ψάρεψα εγώ στο διαδίκτυο. Αλλά την θεωρώ την πεμπτουσία της αλλαγής αφού ένας «όμορφος» κόσμος για τα παιδιά μας δε μπορεί παρά μόνο να αποτελείται από «όμορφους» ανθρώπους.

Φτου ξελευθερία για όλους

Αφορμή για το σημερινό άρθρο στάθηκε η φωτογραφία της Ανδριανή Διαγουμά που βρήκα στην σελίδα http://www.digital-camera.gr/index.php?option=photos&action=view&photo_id=5728
Σε προηγούμενα άρθρα έχω περιγράψει με μελανά χρώματα την κοινωνική κατάσταση και την κοινωνικοπολιτικοφιλοσοφική πορεία της Ελλάδος. Σε πολλά άρθρα δε προσπάθησα και να προτείνω λύσεις οι οποίες αρκετές από αυτές μπορούν να χαρακτηριστούν (το ομολογώ) ακραίες. Σήμερα όμως θα μιλήσω για την σίγουρη λύση στο επερχόμενο τέλμα. Φυσικά μιλάω για την εκπαίδευση γιατί είναι γνωστό ότι η εκπαίδευση είναι η λύση για κάθε νόσο και μαλακία. Είναι δε γνωστά αυτά που λένε ότι ανοίγοντας ένα σχολείο κλείνεις μια φυλακή και πολλά άλλα. Μελέτες δείχνουν ότι παρά τα διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζει η τυπική εκπαίδευση στην μεταπολεμική περίοδο καταφέρνει να συσπειρώνει την νεολαία διαμορφώνοντας μια κουλτούρα κριτικής και σκέψης. Εκεί που επικεντρώνεται το πρόβλημα είναι οι μεγαλύτερης ηλικίας που ανεξαρτήτως επιπέδου μόρφωσης αυθαιρέτως αποκτούν την παντογνωσία και αλαζονεία. Για αυτούς τους λόγους είναι αναγκαιότητα να γίνει συνείδηση η δια βίου μάθηση και πρακτική ζωής.
Είναι γεγονός ότι σήμερα πιο πολύ από κάθε εποχή συναντάμε καταπιεζόμενους ανθρώπους με διάφορες μορφές (υπερχρεωμένοι, σοβαρές αρρώστιες, υποαμειβόμενοι, παρατημένοι, χωρίς συντάξεις και πολλές άλλα δεινά). Και πιο πολύ από κάθε άλλη εποχή γίνεται επίκαιρος ο Freire που υποστήριζε ότι όλοι αυτοί δεν έχουν καμία ελπίδα σωτηρίας από τους καταπιεστές (κράτος, βολεμένους, συμβιβασμένους, ρουφιάνους, πολιτικούς κα τόσους άλλους αρμόδιους). Από αυτούς το μόνο που μπορείς να περιμένεις είναι μια υποκριτική ελεημοσύνη για τα μάτια του κόσμου και για να ησυχάσει η συνείδηση τους. Έτσι όπως είπα και πιο πάνω η μόνη λύση είναι η εκπαίδευση ή αλλιώς όπως έλεγε ο Freire η αγωγή του καταπιεζομένου. Ο Φρέιρε εισάγοντας την κριτική συνειδητοποίηση (concientisation) θα τονίσει ότι αυτή «υποδηλώνει ότι, ανακαλύπτοντας την καταπίεσή μου, γνωρίζω πως θα ελευθερωθώ μόνο αν προσπαθήσω να μετασχηματίσω την καταπιεστική κατάσταση που βρίσκομαι... Η κριτική συνειδητοποίηση είναι μια αδιάλειπτη κριτική προσέγγιση της πραγματικότητας, με στόχο να την ανακαλύψουμε και να ανακαλύψουμε τους μύθους, που μας παραπλανούν και συμβάλλουν στη διατήρηση των καταπιεστικών απανθρωπιστικών δομών». Οι υποστηρικτές της απελευθερωτικής αγωγής θα ζητήσουν την συνεχή αμφισβήτηση της κοινωνικής πραγματικότητας. «η σημερινή πραγματικότητα δεν είναι η μόνη δυνατή πραγματικότητα ... πρέπει κανείς ... να προχωρά σε αξιολογικές κρίσεις και να αρνείται ο,τιδήποτε στην κοινωνία μας καταργεί τη δημιουργική ελευθερία και αυτονομία του ανθρώπου». Ο άνθρωπος, μη έχοντας συνείδηση, και άρα μη όντας ελεύθερος, ότι άλλοι τον διαμορφώνουν κατά πώς θέλουν, είτε λόγω αμάθειας είτε εξ αιτίας κάποιου προγράμματος αγωγής, εγκλωβίζεται στο κοινωνικό σύστημα που προκάλεσε πρωτογενώς την εξαθλίωση του και δεν μπορεί πλέον να διαμορφώσει την ιστορία. «Ο άνθρωπος που δεν μπορεί να μετασχηματίσει την πραγματικότητα, προσαρμόζεται. Η προσαρμογή είναι συμπεριφορά που ταιριάζει περισσότερο στη σφαίρα των ζώων ... χάνει την κριτική του ικανότητα και την ικανότητα να κάνει επιλογές, να αποφασίζει. Τότε παρουσιάζονται οι ελίτ, οι σωτήρες, κάθε λογής, που σκέφτονται και παίρνουν τις αποφάσεις γι’ αυτόν. Έτσι ο άνθρωπός μας βυθίζεται ολοένα στην ανωνυμία και στη σιωπή».
Η κοινωνία μας προωθεί εύκολες λύσεις αποτελμάτωσης (υποταγή, δανεισμός, υποδούλωση, γλείψιμο, αφισοκόλληση και πολλά άλλα με άμεσο αποτέλεσμα) μα νομίζω ότι ο Freire μας δείχνει ότι αυτά δεν είναι λύσεις αντιθέτως σε βουλιάζουν περισσότερο ως καταπιεζόμενο. Η επιλογή είναι δική σας.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς παγκοσμιοποίηση

Όπως έχω πει και παλιότερα οι απόψεις μου αποκλίνουν συχνά από τις απόψεις των περισσοτέρων αφού δε μου αρέσει η κατάσταση των πραγμάτων γενικότερα σήμερα. Σήμερα θέλω να καταθέσω την αντίθεση μου στους πολέμιους της παγκοσμιοποίησης. Παρόλο που θεωρώ ότι άσχετα με τις κινητοποιήσεις η παγκοσμιοποίηση θα επεκταθεί όλο και περισσότερο.
Αυτοί που αντιδρούν στην παγκοσμιοποίηση θεωρούν ότι μια τέτοια εξέλιξη θα είναι καταστροφική αφού θα αλλοτριωθούμε και θα συνθλιβούμε κάτω από τεράστια συμφέροντα και πολυεθνικές. Επίσης υποστηρίζουν ότι η γλώσσα και ο πολιτισμός μας που ήταν τόσο φωτεινός στα βάθη της αρχαιότητας θα καταπατηθεί. Όλα αυτά ακούγονται λογικά και γι αυτό πραγματικά παρατηρείται το ρεύμα ενάντια της παγκοσμιοποίησης να γιγαντώνονται και να αποκτά όλο και περισσότερους οπαδούς. Όλα αυτά είναι καλά εκτός από ένα σημείο που νομίζω διαφεύγει από όλους αυτούς και θέλω να επισημάνω με αυτό το άρθρο μου.
Δε χρειαζόμαστε τους ξένους για να καταστραφούμε αλλά ήδη μας έχει πάρει η κατηφόρα και το κακό που προβλέπουν οι ευαίσθητοι της οικονομίας και του πολιτισμού είναι ήδη εδώ. Μόνοι μας καταπατούμε κάθε ιδέα του μεγάλου του ιδανικού όπως Ολυμπιάδα, όπως δίκαιο, όπως αξιοκρατία, όπως ελευθερία και δημοκρατία. Δε χρειαζόμαστε βοήθεια για να υπερχρεωθούμε και μετά να φωνάζουμε οι τράπεζες οι κλέφτες μου παίρνουν την μεζονέτα και το τζιπ. Χάσαμε τα ιδανικά μας, χάσαμε την ψυχή μας και τώρα φοβούμαστε την παγκοσμιοποίηση. Τι περισσότερο κακό μπορεί να μας κάνει;
Αντίθετος πολλές ανωμαλίες που ζούμε στην Ελλάδα οι ξένοι τα έχουν λύσει και με την παγκοσμιοποίηση θα επιβληθούν και εδώ (στην πραγματικότητα αυτό μας τρομάζει ότι θα μας επιβληθούν χωρίς να εξετάζουμε ότι πολλά από αυτά μπορεί και να είναι καλά). Παραδείγματος χάρη όποιος ξέρει έστω λίγο από δημόσιο ξέρει ότι ισχύει κάτι καταπληκτικό. Έχουν αντιστραφεί οι πίνακες κατάταξης στελεχών κατά περίπτωση και οι πρώτοι είναι τελευταίοι και οι τελευταίοι μας διοικούν. Αυτό δεν είναι φυσικά παράνομο αφού οι άνθρωποι είναι δεινοί ρήτορες και μαγεύοντας ολόκληρες επιτροπές παίρνουν άριστα στις συνεντεύξεις, ενώ οι υπόλοιποι ίσα ίσα την βάση. Τέτοια προβλήματα της νεοελληνικής μας πραγματικότητας μπορώ να αναφέρω πολλά και εσείς μάλλον θα ξέρετε περισσότερα αλλά αυτά τα προβλήματα στους ξένους είναι λυμένα από καιρό. Αυτό που είναι πιο ανησυχητικό είναι σιωπή που επικρατεί σε αυτά τα θέματα παρόλο που τα ξέρουν όλοι, γιατί όλοι ελπίζουν ότι κάποια στιγμή θα ευνοηθούν από αυτό το σύστημα κάποια στιγμή. Ακόμα και αν κάποιος μιλήσει τότε ακούς το καταπληκτικό «Γιατί τα ίδια δεν έκαναν και οι άλλοι;» ή «Τι φωνάζεις αν έρθουν οι άλλοι θα κάνουν χειρότερα;» Γι αυτό σας λέω η μόνη μου ελπίδα είναι πλέον η εδραίωση της παγκοσμιοποίησης και η δια βούρδουλα επιβολή του δίκιου (έστω του δυνατού) Αφού δεν είμαστε ικανοί να κρατήσουμε τον ΟΤΕ ας τον πάρουν οι γερμανοί είναι πιο πιθανό να τον κάνουν μια δυνατή πολυεθνική.
Αλλά τι σας λέω αυτά τα έχει πει εδώ και πολύ καιρό ο Καβάφης: «Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις.»

Ανθρώπινές σχέσεις

Η ανθρώπινη ζωή είναι προορισμένη για να συμβιώνουμε σε μικρότερες η μεγαλύτερες ομάδες. Το δεδομένο αυτό μπορεί να είναι ευλογία ή κατάρα ή άλλες φορές ευλογία και άλλες φορές κατάρα. Το σίγουρο είναι ότι πρέπει να αναπτύξουμε κοινωνικές ικανότητες τέτοιες ώστε να κάνει την συνύπαρξη με τους άλλους καλή και ευχάριστη. Όποιος και να είναι ο απώτερος σκοπός μας (φιλία, οικογένεια, σεξ, διδασκαλεία, επιρροή και πολλά άλλα) οι ικανότητες αυτές είναι απαραίτητες. Τις περισσότερες φορές τις αποκτάμε εμπειρικά ασυναίσθητα μέσα από αποτυχημένες σχέσεις και απογοητεύσεις. Άλλες φορές μας διαφεύγουν πολλές από αυτές και απομονωνόμαστε, απογοητευόμαστε και μας κυριεύει η μελαγχολία. Ορισμένοι έχουν ταλέντο στην επικοινωνία και ενστικτωδώς εφαρμόζουν άτυπους κανόνες ψυχολογίας που τους κάνει προσιτούς και αγαπητούς. Το καλύτερο είναι να κατανοήσεις αδυναμίες του εαυτού σου και να τις καταπολεμήσεις δηλαδή να εκπαιδευτείς στις ανθρώπινες σχέσεις αφού αυτό είναι μάθημα ζωής είναι ικανότητα πολύτιμη. Παραθέτω λοιπόν τους κανόνες όπως τους βρήκα σε βιβλίο ψυχολογίας:
Κανόνες από το:Πώς να κάνετε φίλους και να επηρεάζεται ανθρώπους.
Μην κριτικάρετε, καταδικάζετε, ή παραπονιέστε.
Δείξτε γνήσια και ειλικρινή εκτίμηση.
Γεννήστε στον άλλο μια έντονη επιθυμία.
Αρχίστε να ενδιαφέρεστε πραγματικά για τους άλλους.
Κάντε τον άλλο να νιώσει σημαντικός και κάντε το με ειλικρίνεια.
Δείξτε σεβασμό στις απόψεις των άλλων. Ποτέ μη λέτε: «Κάνεις λάθος».
Ξεκινήστε με φιλικό τρόπο.
Κάντε τον άλλο να πει αμέσως: «Ναι, ναι».
Αφήστε τον άλλο να πιστεύει πως η ιδέα είναι δική του.
Απευθυνθείτε στα πιο ευγενικότερα αισθήματα των άλλων.
Επιστήσετε την προσοχή του άλλου με έμμεσο τρόπο.
Μιλήστε για τα δικά σας λάθη προτού κριτικάρετε τον άλλο.
Κάντε ερωτήσεις αντί να δίνεται κοφτές εντολές.
Μη θίγετε την αξιοπρέπεια του άλλου.
Dale Carnegie. (1970). How to enjoy your life and your job. μεταφρ. Πώς να απολαμβάνετε τη ζωή και τη δουλειά σας. (1997) Εκδ. ΛΙΒΑΝΗ. σελ. 254

Αναζήτηση, οξυγόνο ζωής

Στο «ποντίκι» της προηγούμενης βδομάδας βρήκα ένα άρθρο με θέμα ιατρικών εξετάσεων μέσω ίντερνετ. Αναλυτικότερα ο ενδιαφερόμενος θα στέλνει δείγμα σάλιου και η εταιρία θα σου στέλνει τα αποτελέσματα εξετάσεων DNA για πάνω από 20 ασθένειες που πιθανόν θα αντιμετωπίσεις στο κοντινό η απώτερο μέλλον. Το άρθρο σημειώνει τα πλεονεκτήματα της υπηρεσίας αυτής αλλά θέτει και ερωτήματα όπως: «Πόσο αξιόπιστη είναι η υπηρεσία αυτή;» «Από ποίους θα ελέγχεται;» «Μήπως διαρρέουν σε εργοδότες και ασφαλιστές;» «Θέλουμε να ξέρουμε τι θα πάθουμε;» Όλα αυτά τα ερωτήματα είναι σοβαρά αλλά θεωρώ ότι είναι εύκολο να αντιμετωπιστούν και στο κάτω κάτω της γραφής δε θεωρώ ότι είναι ικανά να σταματήσουν την τεχνολογική πρόοδο και τέτοιου είδους επιτεύγματα.
Στο άρθρο αυτό όμως θέλω να ασχοληθώ με το τελευταίο ερώτημα που έθεσε η εφημερίδα δηλαδή «Θέλουμε να ξέρουμε τι θα μας συμβεί;» και όχι γιατί να μην θέλουμε; Δεν είναι οξύμωρο ο άνθρωπος που από τη φύση του είναι εξερευνητής να μην θέλει να ξέρει για τον ίδιο του τον εαυτό; Είναι όντως καταπληκτικό να φοβόμαστε να ξέρουμε. Αυτό συμβαίνει κατά την γνώμη μου γιατί μας συναρπάζει το άγνωστο ενώ το γνωστό μας κάνει να βαριόμαστε. Μας συναρπάζει και κρατάει σε εγρήγορση και λίγο το φοβόμαστε και όλα αυτά τα συναισθήματα μας κρατάν ζωντανούς. Μήπως αυτή δεν είναι η διεργασία που κάνει επιστήμονες να ερευνούν με αυταπάρνηση ποίκιλα θέματα; Ο ίδιος λόγος δεν είναι που κάνει ένα άντρα να γίνεται κυνηγός για μια γυναίκα που δεν ξέρει και μόλις γνωρίσει κάθε πόντο εξωτερικό και εσωτερικό (εννοώ το μυαλό της) τη βαριέται και ζητά διαζύγιο;
Το δίλημμα όμως τελικά είναι ψευδεπίγραφο. Είναι λανθασμένη αυτή η λογική απλούστατα γιατί όταν μετά από κόπο γνωρίσεις κάτι τότε διαπιστώνεις έκπληκτος και με μικρή απογοήτευση ότι τα καινούρια πράγματα που δε γνωρίζεις είναι πολύ περισσότερα από αυτά που ήδη ξέρεις. Είναι γνωστό το σχήμα που εάν αυτά που ξέρουμε είναι μέσα σε ένα κύκλο και αυτά που δε ξέρουμε έξω από αυτόν. Τότε εάν με μεγάλο κόπο διευρύνουμε το γνωστικό μας πεδίο και μεγαλώσουμε τον κύκλο αυτόματα μεγαλώνει και η περίμετρος του δηλαδή τα σημεία επαφής των γνωστών και αγνώστων άρα μεγαλώνει και η άγνοιά μας !!!
Συμπερασματικά θέλω να πω ότι πρέπει να υπάρχουν άγνωστα γιατί απλούστατα δε είμαστε θεοί για να τα ξέρουμε όλα και με την ίδια λογική αποκλείεται να τα μάθουμε όλα. Αλλά είναι καταπληκτικό να μην ξέρεις και να προσπαθείς να το γνωρίσεις το συναίσθημα θέλω να το παραλληλίσω με την ερωτική πράξη και εάν στο τέλος καταφέρεις να γνωρίσεις το άγνωστο τότε αυτό είναι εφάμιλλο με τον οργασμό αλλά μετά από λίγο διαπιστώνεις ότι το καταπληκτικό που κατάφερες είναι μια τρύπα (στο νερό).

Ας προσευχηθούμε

Απόλλωνα Θεέ του ήλιου και της Ιδέας του Φωτός, έστειλες τις ακτίνες σου και άναψες την ιερή δάδα για την φιλόξενη πόλη του Πεκίνου. Μια παράκληση ακόμα Απόλλωνα Θεέ του ήλιου και της ιδέας του Φωτός, μη στέλνεις άλλο τόσο δυνατές τις ακτίνες σου και μας καιν. Ξέρω Απόλλωνα φερθήκαμε απερίσκεπτα, καταστρέψαμε την άμυνα της γης μας και ότι ήταν στο χέρι μας να αποφύγουμε τα χειρότερα και δε το κάναμε αλλά σε σένα ξανά απευθύνομαι Απόλλωνα Θεέ του ήλιου και της Ιδέας του Φωτός. Είσαι η μόνη μας ελπίδα αφού κανείς πια δεν ενδιαφέρεται. Αν δεν ακούσεις αυτή μου την παράκληση η γλυκιά μου πατρίδα αλλά και ολόκληρη η γη κινδυνεύει. Φωτιές μεγάλες θα κατακάψουν αυτή τη γη, νερό δε θα έχουμε να πιούμε, ηλεκτρικό θα κόβεται συνεχώς, θάνατος θα βρει τους πιο αδυνάτους, ζώα θα εξαφανιστούν, θα ανέβει η στάθμη της θάλασσας βυθίζοντας περιοχές ολόκληρες, θα κρυβόμαστε τις πιο πολλές ώρες της ημέρας για να μην μας δουν καρκινογώνες ακτίνες του ήλιου. Ξέρω ότι αυτό που σου περιγράφω μοιάζει με την κόλαση του Άδη αλλά δεν είναι μακρυά μας εάν δεν μας βοηθήσεις. Γι αυτό Απόλλωνα Θεέ του ήλιου και της Ιδέας του Φωτός σε παρακαλούμε έστω για λίγο καιρό σταμάτησε της βλαβερές ακτίνες του ήλιου μήπως και βάλουμε μυαλό και σταματήσουμε το κακό αυτό. Μήπως κάνουμε οικονομία πόρων, χρησιμοποιήσουμε φιλική ενέργεια για το περιβάλλον, γεμίσουμε τη γη μας με ηλιακά στοιχεία που θα απορροφούν την ενέργεια που μας στέλνεις για το καλό μας, μήπως εκτιμήσουμε τον παράδεισο που χάνουμε.
Απόλλωνα Θεέ του ήλιου και της Ιδέας του Φωτός είμαι σίγουρος ότι θα βοηθήσεις ακόμα μια φορά όχι για μένα όχι για τα παιδιά μου αλλά για την ανθρωπότητα.

Πόνος

Είναι αναμφισβήτητο ότι η υγεία είναι το πολύτιμο αγαθό και αλλά γιατί πρέπει να την εκτιμάμε ειλικρινά μόνο όταν κλονίζεται; Το σίγουρο είναι ότι ο πόνος εξανθρωπίζει αλλά δε είναι άδικό αυτό; Πρέπει να δούμε κάποιον να υποφέρει ανήμπορος για να κάνουμε κάτι γι αυτόν και πολλές φορές ούτε τότε; Τα παραπάνω γίνονται απόλυτα όταν πρόκειται για τον δικό μας πόνο. Τότε παραδινόμαστε και χωρίς καμιά άμυνα. Γιατί όμως πρέπει να φτάσουμε σε αυτό το σημείο για να είμαστε ταπεινοί και να δείχνουμε κατανόηση. Όσοι έχουμε περάσει τέτοιες στιγμές αδυναμίας πιστεύω ότι αποστασιοποιούμαστε από την κατάσταση μας και υπάρχει μετάνοια όχι με τη θεολογική διάσταση αλλά με την ανθρώπινη. Μέρος αυτής εμπειρίας παραμένει και μετά την περιπέτεια μας σε ικανοποιητικό βαθμό επαληθεύοντας το παραποιημένο ρητό «Ότι δε μας σκοτώνει μας κάνει πιο καλούς ανθρώπους» Ίσως να έχει δίκιο ο χριστιανισμός ότι τέτοιες δοκιμασίες είναι ένα είδος ευκαιρίας αναθεώρησης. Ίσως να φταίει η αλαζονία της νεότητας και υπερεκτίμησης των δυνατοτήτων της και στην συνέχεια η αδράνεια, εγωισμός και η απληστία. Είναι κρίμα όμως πάντως ξανάλεω να χρειάζεται κάθε φορά να φτάνουμε στο τέλμα για να αναθεωρήσουμε. Ήρθε η ώρα όμως να αναφέρω παραδείγματα για να μην είναι το άρθρο μου θεωρητικό. Οι πιο πολλοί αιμοδότες που ξέρω έγιναν εθελοντές μετά από ώρες αγωνίας εύρεσης αίματος για συγγενείς τους. Ο γνωστός συνθέτης έκανε δηλώσεις συγχώρεσης για τον μυθικό λαϊκό τραγουδιστή αφού έμαθε ότι έχει ανίατη αρρώστια. Μόνο όταν έχουμε κοντινό μας πρόσωπο με λευχαιμία αποκτούμε οικολογική συνείδηση.
Εάν λοιπόν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι πρέπει που και που να σταματάμε εντελώς κόντρα στο ξέφρενο ρυθμό της εποχής μας να απομονωνόμαστε και να αρχίσουμε εσωτερικό διάλογο και αναστοχασμό για την πορεία της ζωής μας και να μην διστάζουμε να αναθεωρούμε σε ότι χρειάζεται .

Κουρελού

Σχεδόν κάθε μέρα γράφω άρθρα και γράφονται χιλιάδες άρθρα σε πάρα πολλά blog. Αυτό είναι καλό αυτό είναι ελπίδα αυτό δείχνει ότι ακόμα σκεφτόμαστε. Μπορεί κάθε άρθρο από μόνο του να φαίνεται ταπεινό, μικρό, άτεχνο ή ακόμα κακό αλλά στην πληθώρα των άρθρων είναι ο πλούτος. Οι μπλογκερς γράφουμε και διαβάζουμε διαμορφώνουμε προβληματιζόμαστε με λίγα λόγια βελτιωνόμαστε. Αυτήν την πραγματικότητα των ιστολόγιων θέλω να την παρομοιάσω με μια κουρελού. Όχι γιατί είναι κάτι φτηνό κακόγουστο και άχρηστο άλλωστε πλέον οι κουρελούδες ξαναέρχονται στην μόδα αλλά είναι ένα παζλ ένα πάντρεμα τόσο διαφορετικών posts. Είναι καταπληκτικό που κάτι σελίδες rss όπως το http://www.lesvosblogs.gr/ που ουσιαστικά δε κάνουν τίποτα παρά να μαζεύουν συναφή άρθρα αποκτούν προσωπικότητα και στυλ.
Όσο και αν έχει κατηγορηθεί το διαδίκτυο και όσο έχει ενοχοποιηθεί για μια εικονική επικίνδυνη διάσταση στην ζωή μας πιστεύω ότι είναι μια διέξοδος και ελπίδα. Είναι η διέξοδος που είναι αδιανόητη στην συμβατική κοινωνία μας. Στο διαδίκτυο βρίσκουμε έννοιες κατανόησης, συνεισφοράς, συμπαράστασης, ενημέρωσης, επικοινωνίας, εθελοντισμού, αλήθειας, προβληματισμού, προσφοράς και τόσες άλλες που είτε έχουν χάσει είτε έχουν αλλάξει νόημα.
Και όπως λέει ο ποιητής « …πήραμε την ζωή μας λάθος και αλλάξαμε ζωή…» ελπίζω το διαδίκτυο να βοηθήσει γι αυτό.

Άλλαγή πλεύσης

Η ελληνική κοινωνία έχει νομίζω εγκλωβιστεί σε μια πορεία που την φέρνει όλο πιο κάτω όλο και πιο δυσμενή। Τα στοιχεία που δείχνουν αυτή την πορεία είναι η αντίληψη της επίτευξης στόχων με πλάγια μέσα, η απαξίωση παραδοσιακών αξιών όπως οικογένεια, εκπαίδευση, αρχές, ο υπερδανεισμός και ο δανεισμός ως εισόδημα। Αυτή η πορεία δεν είναι ομαλή αλλά όλο και μεγαλώνει όλο και μας βουλιάζει। Εάν τίποτα δεν αλλάξει έχουμε να δούμε ζοφερές καταστάσεις και εξαθλίωση। Με αυτή τη λογική προβλήματα περιβαλλοντικά ή διατροφής που τα θεωρούμε τώρα σημαντικά θα μοιάζουν ασήμαντα μπροστά σε αυτά που θα αντιμετωπίσουμε στο μέλλον.
Η οικονομική λοιπόν διολίσθηση θα οδηγήσει σε μια έντονα ταξική κοινωνία και ενώ η σύγχρονη Ελλάδα περηφανεύονταν ότι είχε καταλύσει τους διαχωρισμούς φτωχοί πλούσιοι τώρα αυτό όλο και πιο πολύ είναι φανερό. Άρχισαν κιόλας ένα είδος εσωτερικής οικονομικής μετανάστευσης όπου άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα αναγκάζονται να πηγαίνουν σε μικρά χωριά να μείνουν διασφαλίζοντας τουλάχιστον την τροφή από το αυγό και το γάλα και τα χόρτα του χωριού. Ενώ λοιπόν αυτοί που λέγαμε μέχρι σήμερα οικονομικοί αλλοδαποί μετανάστες και τους λυπόμασταν με 20ωρη δουλειά μπόρεσαν σχετικά να βελτιώσουν την θέση τους ενώ Έλληνες αντίστοιχοι ξεφυτρώνουν και χρεοκοπούν. Η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος είναι η κυριολεκτική υποδούλωση ανθρώπων σε εταιρίες και αφεντικά που έχοντας τους εξασφαλίσει στοιχειώδης διαβίωση της οικογένειας τους έχουν του χεριού τους για ότι θέλουν και για όσο θέλουν.
Ξέρω το σημερινό άρθρο είναι με μελανά χρώματα και ίσως σας χάλασε την διάθεση (εμένα ήδη μου χάλασε που τα γράφω) αλλά νομίζω ότι υπάρχει λύση. Η λύση είναι η συνειδητοποίηση του προβλήματος όπως γράφουν πολλοί μελετητές όπως (Mezirow). Και το πρόβλημα δε είναι άλλο από αυτό που έχω γράψει στην πρώτη γραμμή του άρθρου μου «έχουμε εγκλωβιστεί». Έχουμε εγκλωβιστεί σε μια πλαστή ευτυχία με ψεύτικες ανάγκες τρέχοντας να καλύψουμε καταναλωτικές υποχρεώσεις που θεωρούμε απαραίτητες. Η συνειδητοποίηση αυτής της κατάστασης μπορεί να γίνει πριν αναγκαστούμε να φτάσουμε στο πάτο. Ο Freire έγραφε όλοι εμείς ως καταπιεζόμενοι (από την δομή της κοινωνίας που φτιάξαμε) μη περιμένουμε από τους καταπιεστές μας να μας λυτρώσουν, αυτοί έχουν κάθε λόγο να συντηρήσουν αυτήν την κατάσταση και εάν βρεθούν κάποιοι που φιλότιμα κάνουν κάτι για το καλό μας αυτό είναι πολύ λίγο και με ελεημοσύνη δε σωζόμαστε.
Η λύσεις είναι δύο. Η επανάσταση που ιστορικά είδαμε ότι λειτούργησε και αναδιανέμει τον πλούτο (για αρκετό χρονικό διάστημα) αλλά όχι και την λογική που οδηγεί σε αυτήν την κατάσταση απόδειξη ότι εκεί που έγιναν επαναστάσεις αργά ή γρήγορα επέστρεψαν στα ίδια.
Η πραγματική λύση είναι η εκπαίδευση και η συνειδητοποίηση των καταπιεζομένων (από το σύστημα). Μόνοι μας διώχνουμε κάθε καταναλωτική συνήθεια και επιστρέφουμε σε μια χριστιανική ζωή (ως τρόπος ζωής αλλά και ως φιλοσοφία). Δε χρειαζόμαστε αυτοκίνητα, κινητά, καθημερινή τροφή με κρέας και πάρα πολλά που σήμερα τα θεωρούμε απαραίτητα και νιώθουμε δυστυχισμένοι όταν δε τα έχουμε. Μια τέτοια ζωή μας λυτρώνει και μας κάνει αληθινά ευτυχισμένους ενώ ως δια μαγείας λύνει αυτόματος πολλά από τα δευτερεύοντα προβλήματα (όπως τα θεωρώ εγώ) πχ περιβάλλοντος.
Πριν λοιπόν αναγκαστούμε σε μια μίζερη ζωή από τον δικαστικό επιμελητή σταματάμε εδώ και τώρα, συνειδητοποιούμε την κατάσταση μας, αλλάζουμε πορεία κατά 180 μοίρες και ξεκινούμε από την αρχή. Δεν είναι πισωγύρισμα αλλά επιστροφή στην πραγματική ζωή.

Οι φίλοι μου

Αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο στους φίλους μου.

Προ μέρες έκανα ένα υπολογισμό ποιοι είναι οι φίλοι μου; Μετρούσα ξαναμετρούσα αλλά χρησιμοποιούσα μόνο τα δάκτυλα του ενός χεριού και αυτά όχι όλα. Ίσως να χρειάζονται μόνο δύο. Ένας είναι ο Κώστας και ο άλλος είναι ο γιατρός. Ο Κώστας είναι από αυτούς τους ανθρώπους που ξέρεις ότι όταν το χρειαστείς αυτός θα είναι εκεί, και απλά παρακαλάς να μην τον χρειαστείς. Δε μπορώ να πω και άλλοι θα βοηθήσουν στα δύσκολα όπως ο Παναγιώτης αλλά ο Κώστας είναι ένας.
Η περίπτωση του γιατρού είναι άλλη. Είναι φίλος από τα φοιτητικά μου χρόνια από αυτούς που βγάλαμε σαββατοκύριακα με τηγανόψωμα, που με κουβάλησε σουρωμένο στο νοσοκομείο που ξέρει πολλά για μένα. Τον είχα χάσει πολύ καιρό και βρεθήκαμε επεισοδιακά τελευταία. Με τον γιατρό περάσαμε ωραία χρόνια και παλαιότερα ως ρεμάλια και πρόσφατα ως οικογενειάρχες.
Δε πρέπει να είμαι άδικος όμως έμπρακτα κοντινοί άνθρωποι αρκετές φορές με βοήθησαν όπως ο άλλος Κώστας ο Νίκος και άλλοι που νομίζω ότι θα το κάνουν και αυτοί. Οι γυναίκες φίλες μου είναι ένα άλλο κεφάλαιο και ίσως ασχοληθώ σε άλλο άρθρο.
Νομίζω ότι όμως οι πιο χρήσιμες φιλίες σε κάποιον είναι αυτές που δεν άξιζαν. Το λέω αυτό γιατί πάντα στην πορεία της ζωής θα υπάρχουν τέτοιες που νομίζεις ότι είναι καλές φιλίες αλλά αποδεικνύονται σκάρτες. Είναι πολύ χρήσιμες γιατί είναι εκπαιδευτικές σε κάνουν πιο σοφό πιο οξυδερκή πιο κριτικό. Μη νομίζεται ότι τέτοιου είδους φιλίες τις αντιμετωπίζεις στην αρχή της ζωής σου μόνο κοντά στην εφηβείας λόγο έλλειψης εμπειρίας. Εγώ τουλάχιστον έχω εκπαιδευτεί με αυτόν τον τρόπο (την έχω πατήσει) αρκετές φορές και πρόσφατα. Οι κατηγορίες της σκάρτης φιλίας είναι: οικονομικές φιλίες (δανεισμός), συναδερφικές φιλίες (την κατάλληλη ώρα συνομοτούν εναντίων σου), φιλίες συμφέροντος (αποσκοπούν σε κάτι).
Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γιατί έχω φίλους καλούς και πολλές ευκαιρίες να μάθω ποιοι δεν άξιζαν την φιλία μου.

Ονοματολογία γενεών

Είναι άδικο για τις γενιές μας να μην έχουν ένα όνομα και η ονοματοδοσία να έχει σταματήσει στην γενιά του Πολυτεχνείου. Αυτήν το κενό θα προσπαθήσω να καλύψω σήμερα και όπου κάνω λάθος διορθώστε με.
Ξεκινώ λοιπόν από την γενιά της «πείνας» που είναι η γενιά που έζησε το ’40. Επόμενη γενιά είναι η γνωστή πλέον γενιά του «Πολυτεχνείου» με επόμενη γενιά την γενιά που πάτησε «ο άνθρωπος στο φεγγάρι» παιδιά γύρο στο ’70 που έζησαν στην γέννηση μια σειρά από τεχνολογικές εξελίξεις. Η επόμενη γενιά είναι της «τηλεόρασης» που φυσικά την χαρακτηρίζει η καθημερινή επαφή με την τηλεόραση με ότι συνεπάγεται αυτό. Επόμενη θα έλεγα είναι του «κινητού» παιδιά δηλαδή που γράφουν με πολύ μεγάλη ταχύτητα με δύο δάκτυλα sms στο κινητό τους. Τέλος η πιο τελευταία γενιά είναι πιστεύω η γενιά του διαδικτύου που ζουν σε μια εποχή φοβερής εξέλιξης του κυβερνοχώρου.
Συνοψίζοντας λοιπόν έχουμε: Πείνας, Πολυτεχνείου, Ο άνθρωπος στο φεγγάρι, τηλεόρασης, κινητού και τέλος διαδικτύου. Μια πολύ τελευταία γενιά είναι αυτή των Η-ΕΜΟ
Δε το κρύβω ότι ανήκω στην γενιά «Ο άνθρωπος στο φεγγάρι» και πιστεύω ότι είναι ίσως η πιο ισορροπημένη γενιά από τις παραπάνω γιατί δεν έζησε τα σκληρά χρόνια των προηγουμένων αλλά ούτε τα χρόνια απομόνωσης των επομένων. Χαρακτηριστικό είναι ότι κάθε γενιά προσπαθεί να αποτινάξει από πάνω της κάθε κακό κείμενο της προηγούμενης γενιάς και να συνεχίσει με ότι καλό θεωρεί εκείνη να πάρει.
Ήρθε η ώρα να κάνω κάποια σχόλια βάση των προηγουμένων. Μεγάλη συζήτηση γίνεται τελευταία για την επίδραση της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας στον άνθρωπο πολλοί λένε πολλά, άλλοι φαντάζονται περισσότερα και η έρευνα προχωρά. Το σίγουρο είναι ότι την απάντηση την έχει η αντίστοιχη γενιά των κινητών που είναι σε ανάπτυξη όμως και σε μερικά χρόνια θα μπορέσει να μας δώσει τις απαντήσεις που θέλουμε.
Κανείς όμως δε ασχολείται με άλλου είδους επιπτώσεις σε παλαιότερες γενιές. Για παράδειγμα δεν έχω ακούσει καθόλου για την επίδραση της τηλεόρασης στις αντίστοιχες γενιές. Υποψιάζομαι ότι η επίδραση της τηλεόρασης είναι πολύ πιο δυσμενής από την επίδραση των κινητών. Μεγάλωσαν δηλαδή γενιές εξαρτώμενοι από την εικόνα και συνηθισμένοι να παίρνουν έτοιμη την είδηση. Αυτό είχε το αποτέλεσμα της εξασθένηση της κρίσης και της σκέψης γενικότερα. Η γενιά της τηλεόρασης τώρα βρίσκετε στο πανεπιστήμιο και μια φίλη μου πανεπιστημιακός μου επεσήμανε την επίδραση αυτή. Η γενιά αυτή δυσκολεύεται να εκφραστεί αφού δυσκολεύεται να σκεφτεί κριτικά αφού το έτοιμο σερβίρισμα της τηλεόρασης έχουν μουδιάσει το μυαλό τους. Σας παρακαλώ διορθώστε με αν έχω λάθος γιατί και μόνο που το διαβάζω αυτό που έγραψα μου μοιάζει τρομακτικό και με ασύλληπτες προεκτάσεις.
Θέλω πολύ να έχω κάνει λάθος εκτιμήσεις σε αυτό το άρθρο γιατί το μέλλον προοιωνίζεται ζοφερό. Η αλλιώς όπως έχω ξαναγράψει συνήθιζα να είμαι πολύ αισιόδοξο άτομο, αλλά τώρα τελευταία όχι πια.

Απεργία

Στην wikipedia διαβάζω ότι «Η απεργιακή κινητοποίηση (ή απλά απεργία) είναι η μαζική άρνηση από ομάδες εργατών να εκτελέσουν εργασία।» επίσης «Οι απεργίες έχουν επίσης χρησιμοποιηθεί για να αναγκάσουν τις κυβερνήσεις να αλλάξουν πολιτικές ή ακόμα για να ρίξουν μια κυβέρνηση.»
Έτσι σήμερα αναρωτιέμαι το πραγματικό νόημα της απεργίας που έγινε. Αυτό το λέω γιατί ναι σύμφωνα με τον παραπάνω ορισμό μεγάλες ομάδες εργαζομένων αρνήθηκαν να εκτελέσουν εργασία στις υπηρεσίες τους αλλά εργάστηκαν κανονικά στις δεύτερες δουλειές που έχουν. Οι καθηγητές κάνανε τα ιδιαίτερα τους οι εφοριακοί υπολόγισαν το φπα οι υπάλληλοι της ΔΕΗ δούλεψαν τα ηλεκτρολογικά στις οικοδομές που έχουν αναλάβει και πάει λέγοντας. Όχι δε το κατακρίνω το παραπάνω φαινόμενο αφού το δημόσιο με τις αμοιβές του έχει καταντήσει πάρεργο απλά ψάχνω το νόημα της απεργίας όπως είπα.
Αλλά και έτσι να μην είναι πάλι δεν έχει νόημα η απεργία. Αφού η κυβέρνηση της χώρας είναι δεξιά που εξ ορισμού προασπίζεται δικαιώματα και συμφέροντα της εργοδοσίας. Μια κυβέρνηση που πρόσφατα έχει εκλεχθεί και έλεγε προεκλογικά ότι μετά τις εκλογές θα ανοίξει το ασφαλιστικό.
Είμαι σίγουρος ότι κανείς δεν παραπλανήθηκε ότι κανείς δε πίστεψε τα τρία δεν και ότι κανείς δε περίμενε το ασφαλιστικό θα λυνόταν χωρίς θυσίες.
Απλά μας αρέσει να το παίζουμε θύματα να λέμε ότι εξαπατηθήκαμε να βρίζουμε να κάνουμε διάφορες υπερβολές φωνές καραγκιοσλίκια για να αποδείξουμε ότι έχουμε δίκιο παρόλο που εμείς τους δώσαμε το δικαίωμα να μας κάνουν ότι μας κάνουν.
Αλλά επειδή ένα άρθρο δε είναι σοβαρό αν μόνο διαπιστώνει, καταγγέλλει ή κριτικάρει ήρθε η ώρα να κάνω την πρόταση μου.
Η πρότασή μου αντίθετα με την πρόταση των περισσοτέρων κομμάτων που λένε να συγχωνευτούν τα ταμία είναι να ΔΙΑΛΥΘΟΥΝ τα ταμεία. Όσα προλαβαίνουμε να διαλύσουμε δηλαδή γιατί αρκετά τα έχουν αυτοδιαλύσει. Αυτή η πρόταση μου δε είναι ακριβώς δική μου. Θυμάμαι τότε που είχα λεφτά ακόμα για να βάλω στην άκρια έκανα μια μικρή ιδιωτική ασφάλιση. Ο ασφαλιστής μου είχε πει με το μεγάλο ποσό που πληρώνεις στο ΙΚΑ (τότε οικοδομικά) εάν τα πλήρωνες στην εταιρία μας με κάθε απλό βήχα θα σε πηγαίναμε στο Λονδίνο για νοσηλεία. Είναι αλήθεια τα περισσότερα χρήματα που πληρώνουν οι ασφαλισμένοι πηγαίνουν σε ασύλληπτες σπατάλες, μίζες, δομημένα, προμήθειες και τόσα άλλα και στο τέλος δε μένουν δυστυχώς για παροχές και αυτές πρέπει να περικοπούν (δε συζητάμε για περικοπές στους άλλους κωδικούς). Το ασύλληπτο δε είναι ότι βάλαμε χέρι και στους αλλοδαπούς. Πρόσφατα έπεσε στην αντίληψη μου αλλοδαποί που τους έβαλε το κράτος να πληρώσουν τετραψήφια ποσά € και αμέσως μετά τους απελάνουν δε μπορείτε να πείτε φοβερή μαγκιά.
Έτσι συνοψίζοντας προτείνω στην κατάργηση της δημόσιας ασφάλισης και ο καθένας να μπορέσει να διαχειριστεί με όποιον τρόπο νομίζει καλύτερα τις εισφορές που θα γλιτώσει. Μόνο έτσι θα τις γλιτώσει σίγουρα και θα κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή κάποιος υπουργός να τους τις φάει. Έτσι ναι μεν κάποιοι ιδιώτες θα θησαυρίσουν (λες και τώρα είναι φτωχοί) αλλά θα μπορείς και εσύ να παίρνεις μετοχές της Χ ασφαλιστικής απολαμβάνοντας τα υπερκέρδη τους σε μικρές μερίδες και εσύ όπως γίνεται τώρα με τις τράπεζες.
Έγραψα όμως πολλά και ίσως σε κούρασα τα ξανάλεμε αύριο με ένα νέο θέμα.

Νέο ξεκίνημα

Ο Σπιρτούλης τα παράτησε. Κουράστηκε, τον πλάκωσαν οι υποχρεώσεις με το παιδί και σταμάτησε. Τον παρακάλεσα να ξεκινήσει ξανά. Δε τα κατάφερα, ίσως αργότερα. Αλλά το blog του σπιρτουλή δε πρέπει να σταματήσει εδώ. Δε το αξίζει και έτσι πήρα την απόφαση εγώ ο Μπουμπούνας μέχρι τώρα τεχνικός σύμβουλος του σπιρτούλη να το συνεχίσω μόνος μου. Έτσι από σήμερα 18 Μαρτίου 2008 ξεκινάω με καθημερινά σχόλια κοινωνικά, πολιτικά, επικαιρότητας και πολλά άλλα. Έτσι όπως η φωτογραφία που δημοσιεύω ανοίγω φτερά για μια καθημερινή χαμηλή πτήση και μεταφέροντας σε εσάς την οπτική μου για τα πράγματα. Εύχομαι και εσείς να απολαύσετε τις πτήσεις μαζί μου. Να έχετε μια καλή μέρα και τα λέμε ξανά αύριο.
mpoympoynas